Ondertussen in het kasteel van Royer.

De zomer is altijd een fijne tijd tussen de wijnranken van de Mâconnais en een drukke tijd voor Hugues Ronsard. Veel mensen doen het kasteel van Royer aan voor een overnachting, lunch of diner. Gelukkig kan Hugues altijd op hulp van Madeleine Bru en Huberte Lapopp rekenen. Madeleine vult de potten confit en wijnen aan. Huberte poetst dat het een lieve lust is en is daarnaast een groot verhalen vertelster. De gasten vermaken zich tijdens hun verblijf opperbest.
Dit seizoen heeft maitre Ronsard ook hulp gekregen van Pelle Grød. Hij is helemaal met zijn foodtruck vanuit Amsterdam naar de Bourgogne gereden. Een instant succes, waar Pelle verschijnt met zijn nordisk mad. De Fransen zijn er dol op. Pelle kookte de sterren van de hemel in zijn truck en in de keuken van het kasteel. De gasten smikkelden en smulden.
En nu.... liggen de wijnen al weer te rusten in de vaten van de kelder van kasteel Royer. Tot de malo van het voorjaar. Pelle is vertrokken en de rust is weergekeerd. De bladeren verkleuren in de wijngaarden. Het wordt stiller op de RN6. De Mâconnais maakt zich op voor de winter. Lichte flarden mist hangen in het Sâone dal. Tijd om op te ruimen.
Hugues staat mijmerend voor het rek met de twee flessen, de witte en de rode. met de geesten van de vals Franse blondine en de slechte Amerikaan. wat een tijd gelden alweer, dat deze sujetten door meneer Zimbo werden gebotteld. Eigenlijk wordt het tijd ze eens te verschepen. Of kan dat niet zomaar? Hij pakt zijn mobiel en draait een nummer. "Allo", klinkt het aan de andere kant. "Hallo meneer Zimbo", zegt Hugues, "Ik ben de cave aan het opruimen en wil nu eindelijk eens af van die flessen met de geesten. Kan ik ze wegdoen nu na al die jaren? ze zien er leeg uit." "Moeilijk, moeilijk", antwoordt meneer Zimbo. "weet je wat? Ik kom volgende week naar Royer en dan bedenken we een plan. Want we moeten voorkomen dat de geesten weer gaan dolen en schade berokkenen. Tot dan" Hugues hangt op en gaat de trap op naar boven.
Het zat hem niet lekker. Komende week zouden alle vrienden van Hugues op Royer samenkomen om de herfst te vieren. Brodgøde en Pierre op hun weg terug uit Saint Tropez, Knøbbig en Bart uit Amsterdam, Yinda McDrew en Edna samen van Dulcesol. En tot slot dokter Miboesa. Huberte Lapopp en hij waren al weken bezig met de voorbereidingen. Het kasteel zag er feestelijk uit voor hun ontvangst. En daar konden ze geen trouble met de flessen bij gebruiken.
Hugues hoorde de grote poort open  gaan en zag Madeleine met haar armen vol met potten  confit binnenlopen. "Oh wat fijn, dat je er bent. Ik was zojuist in de cave en er is iets aan de hand met de flessen van de geesten. het lijkt wel of ze leeg zijn", stamelde Hugues. "Laten we even gaan kijken, wat er aan de hand is?", antwoordde Madeleine
Samen liepen ze de trap af de kelder in. Bij het geheime rek aangekomen zag Madeleine, dat er inderdaad niets meer in wijnflessen zat. Vreemd. "Heb je meneer Zimbo al gebeld?  Want die geesten zijn gevaarlijk ze hebben mij ook in mijn keuken in Viré gevangen gehouden.", vroeg Madeleine.
"Ja , hij komt morgen uit Pontarlier om de situatie te bekijken." Hugues en Madeleine gingen weer naar boven.
Het bordje riemen vast lichtte op. Teken voor Yinda en Edna dat hun vliegtuig ging landen op Saint Exupéry het vliegveld van Lyon. Gezamelnlijk zouden ze vanuit daar met dokter Miboesa naar Royer rijden. Na de landing verliep alles vlot en troffen ze de dokter in de hal. Hij had veel bagage bij zich en keek de dames wat verbaasd aan.. "Hallo dokter Miboesa, dat is lang geleden. kent u me nog van de wannabee djangoe in het Tropenmuseum?", vroeg Edna. "Wat ben jij veranderd, ik voel dat je een hele andere vibe hebt gekregen.", antwoordde hij en vervolgde: "En dan moet u natuurlijk Yinda McDrew zijn, ik heb al uw platen in Brazzaville." Gedrieëen gingen ze naar de uitgang en stapten in de gereed staande auto.
Een uurtje later waren ze in Royer. Hugues en Huberte verwelkomden  de reizigers en brachten ze naar hun kamers, zodat ze wat uit konden rusten. Kort erna kwamen Brodgøde en Pierre de cour oprijden. Hun 2CV volgepakt met lekkere Provençaalse lekkernijen en wijnen. "Allo Allo mon cher Hugues, ik ben zo blij weer eens op Royer te zijn, ik heb jullie allen gemist.", zei Brodgøde terwijl ze drie klapzoenen uitdeelde, "we gaan er weer een heerlijke tijd van maken." "Dat weet ik zeker.", antwoordde Hugues. Als laatste kwamen de jongens uit Amsterdam. Hun auto vol kaas en bloemen voor op het kasteel.  Bart huiverde bij binnenkomst en fluisterde tegen Knøb: "Dit wordt weer eens een dol en dwaas weekje."
De receptionist van hotel Terminus keek verbaasd naar de blonde Française en de Amerikaanse snuiter, die aan de balie stonden. Waar kende hij ze van? En wat kwamen deze beetje slonzige mensen doen. "Wij willen kamer 13"', zei de kille blondine, "en als het goed is staan onze spullen hier nog in het depot.  Onze koffers en kleding. Een jaar geleden zijn wij overhaast vertrokken." "Ik ga het even nakijken, Madame, heeft u een momentje?" De jongeman snelde de kelder in en inderdaad stonden de koffers van de gasten onder het spinrag in een hoek. Hij veegde het stof eraf en bracht ze naar kamer 13. Bij de receptie aangekomen meldde hij het curieuze stel dat de bagage op hun kamer stond en gaf hen de sleutel. "Diner is om half negen. Vandaag bevelen wij ons menu Halloween aan"
Het stel ging naar boven en de receptionist pakte zijn mobiel. Hij tikte een nummer in. "Allo?", klonk het aan de andere kant. "Hallo lieve oma. Ik heb het idee dat die vreemde gasten weer in het hotel zitten. Degenen, die het kasteel wilden kopen van Hugues. Met al hun malversaties. Die blondine en die man uit Amerika." "Ik wist dat er iets aan de hand was op het kasteel.". antwoordde Huberte, "wat lastig nu alle gasten net aankomen. Probeer de personen in je hotel te houden, meneer Zimbo is onderweg naar Tounus." Wat de receptionist niet wist, was dat op hetzelfde moment de kille blonde Française en de Amerikaanse snuiter wegreden uit Tournus in hun geblindeerde Velsatis.
Huberte liep de binnenplaats van Royer op en stormde door de deur naar binnen. "Ze zitten in hotel Terminus", riep ze tegen Hugues en de anderen,"Ik heb mijn kleinzoon gevraagd ze daar te houden."
"We moeten meneer Zimbo even bellen, hij zit nu in de trein vanuit Pontarlier." Bart pakte zijn telefoon en belde meneer Zimbo. "Allo?" "Hallo meneer Zimbo, met Bart uit Amsterdam. De geesten uit de fles zijn in hotel Terminus. De kleinzoon van Huberte houdt ze daar binnen op kamer 13. Ik kom over een uurtje naar Tournus,pik u dan op en we gaan kijken, wat er aan de hand is." "Prima tot straks....", antwoordde meneer Zimbo.
Bedremmeld stond gravin Bledski aan haar deur. Ze keek de kille blonde Française en de Amerikaanse snuiter met grote ogen aan. "Een dwangbevel?", zei ze,"hoe komt u erbij dat ik binnen een uur mijn huis moet verlaten. Van wie heeft u het dan gekocht? Niet van mijn zoon, Raphaël?"
"Luistert u goed, madame, mijn investeerder en ik worden een beetje moe van jullie kasteeleigenaren hier. Enkele jaren hebben wij al getracht het kasteel van Royer goedschiks te kopen en weerden daarvoor bestraft. Nu gaan we uit een ander vaatje tappen. U heeft een uur om uw spullen te pakken. Wij zetten u dan af bij een huurwoning in Tournus aan de kade. Daarna ontruimen wij uw domaine en gaan aan de slag, voor de verwende toerist uit China.", zei de kille blondine bits. "Maar...", stamelde de gravin. "Niets maar, madame, u staat over 58 minuten klaar!" De gravin Bledski trilde helemaal. Moest ze Raphaël bellen. In het weggaan zei de kille blondine: "En denk erom dat u aan derden alleen het verhaal vertelt, dat u dit geheel vrijwillig heeft besloten..."En weg stoven de twee in hun zwarte Velsatis.
Bij het station wachtte Bart op de aankomst van meneer Zimbo. Van veraf zal hij hem aan komen lopen. Zoals altijd gekleed in zijn pakken gemaakt van de laatste Vlisco stoffen. Hij open de het portier en floot naar meneer Zimbo. Barte zette de bagage op de achterbank en meneer Zimbo stapte in."Dat is alweer een tijdje geleden. Hoe gaat het met u?,"vroeg Bart, "de laatste keer hadden we die hachelijke toestand met de neef van Edna op Dulcesol." "Ja inderdaad", antwoordde meneer Zimbo lachend,"en nu is het weer bal op het kasteel van Royer." "Laten we snel bij hotel Terminus gaan kijken wat er aan de hand is op kamer 13.", zei Bart. Twee minuetn later stonden ze aan de receptie. De receptionist begroette de twee en ging hen voor de trap op. Hij klopte op de deur, nogmaals, maar geen antwoord. De jongen pakte de sleutel en opende de kamer. Leeg! Alle drie de mannen stonden perplex. "Hoe kan dit nu? Een uur gelden heb ik hun bagage nog naar boven gebracht en nu is de kamer leeg." Ze liepen naar het openstaande raam en keken  naar buiten. "En die zwarte Velsatis is ook weg van de binnenplaats", zei de receptionist. "Doe nu even niets wij gaan Tournus verkennen.", zei Bart, "Laten we opschieten meneer Zimbo...." Ze stapten in hun auto en reden naar de rivier kade. "Tijd om een plan te maken.", zei Bart, " ik bel Hugues even."
In Viré stapte de gravin Bledski gedwee in de Velsatis. Ze was bang voor deze mensen. Dus had ze maar gedaan, wat haar verteld was. In 10 minuten reden ze naar de kade in Tournus. Daar aangekomen stopte de Velsatis voor een appartementsgebouw, met een hek ervoor. De kille blonde Françcaise open de het hek en ging de gravin voor.
In zijn achteruitkijkspiegel zag Bart de zwarte Velsatis aan komen rijden uit de richting van de grote supermarkt. "Ik zie daar hun auto, meneer Zimbo, ik stap uit om poolshoogte te nemen. Blijft u hier in de auto?" Bart stapte uit. Hij liep langzaam naar het hek. Was dat niet madame Druot, de gravin Bledski, die daar appartement nummer 56 binnenging?
In het kasteel van Royer waren de voorbereidingen in volle gang. Yinda McDrew zong haar toonladders. Madeleine en Knøbbig waren druk in de keuken aan de slag. Edna dekte de tafels.hugues zette de wijnen klaar.En Brodgøde kirde er tussendoor, alsof zij de ceremoniemeester was. Het werd een leuke avond. Dat was zeker.
Op de kade van Tournus belde Bart aan bij mevrouw Druot op 56. het appartement waar hij haar binnen zag gaan. Ze deed schuchter open. "Dag mevrouw, hoe komt u hier nu terecht?", vroeg Bart. de gravin vertelde het hele verhaal hoe de kille blonde Française haar uit haar domaine had gezet en hier naar dit appartement had gebracht."Zijn ze nu in Viré?" "Ja dat denk ik wel ze wilden alle Russische kunst weghalen, de dieven."  "Ik bel even naar het kasteel van Royer of ze u komen halen, madame. Meneer Zimbo en ik gaan orde op zaken stellen in Viré!" Bart belde Hugues.
Bart ging terug meneer Zimbo, die nog in de auto zat.  Hij vertelde het hele verhaal van de gravin. "Op naar Viré dus", glunderde meneer Zimbo "gelukkig heb ik de zimbawoewa kruiden bij me."
Bart en zijn kompaan reden de N6 op langs de wijngaarden. Ze namen de afslag Viré en zetten de auto op het erf van  Raphaël en Madeleine. Daar namen zij hun bilabo kruiden in en werden onzichtbaar. Ze slopen naar het hoofdverblijf van madame Druot en zagen door het raam dat de twee  bandieten, de kille blonde Française en duistere Amerikaan alle iconen en 18e eeuwse Russische kunst aan het inpakken waren.
Bart en meneer Zimbo slopen via de kelder naar binnen. Showtime. Ze zouden deze twee nu voorgoed inblikken. De twee waren zo geconcentreerd aan het graaien in de bezittingen, dat zij niet doorhadden dat meneer Zimbo de eerste hand kruiden de kamer in had gestrooid. Als vanzelf stegen alle kunstwerken omhoog naar het plafond . alsof ze vastplakten aan het stucwerk.
Bart zag de verbaasde ogen van de twee en op het teken van meneer Zimbo wierp hij zijn lasso om ze heen. Daar stonden ze dan stevig vastgebonden. Tijd voor de zimbawoewakruiden. meneer Zimbo strooide ze als een cirkel om de daders heen. "Madame et monsieur, c'est showtime!"
De kamer werd donker, dan weer licht. Meneer Zimbo begon zijn chant: "Zim ba woe wa, woe wa ba zim, breek in in de hoofden van deze dieven, bam bi na woe wa" Bart keek  met grote grote ogen toe hoe de daders in allerlei kleuren veranderden. "Woe wa zim ba, jullie gaan goed werk doen, dim ba woe wa de kruiden maken jullie plat, woe wa zim ba en dienen zullen jullie..." Op deze manier ging het enkele minuten door. Er gebeurde iets wonderlijks. De kille blonde Française en de duistere Amerikaan leken leeg te lopen als ballonnen. Heel langzaam, tot er niets meer over was van ze. "Woewa kruiden zimba ja.", glunderde meneer Zimbo. Het was gelukt. Hij rolde de twee op en stopte ze in een postkoker, waarop geschreven stond: Hospital Miboesa, Avenue Georges Dumoulina, Brazzaville. "Zo van deze piassen hebben we voorlopig geen last meer. Ze kunnen in Brazzaville worden opgepompt en dan gaan helpen bij het tehuis van dokter Miboesa. We brengen zo dadelijk de koker even naar het postkantoor. En nu gaan we even de boel opruimen" Meneer zimbo strooide wat opruimstof door de kamer en als in polonaise zweefden alle kunstobjecten van de gravin Bledski door de ruimtes naar hun originele hang- of staplaats. Het was een vrolijk gezicht.
De beide heren stapten in de auto en reden terug via Tournus naar het kasteel van Royer, waar inmiddels de fakkels al in de tuin brandden. Bart en meneer Zimbo liepen het kasteel binnen. Het hele gezelschap, zat al klaar in de grote hal, Hugues had de glazen goed gevuld met crémant. Hij proostte met de gravin Bledski. De tafels stonden vol met heerlijk Nordic/bourgondische gerechten, een nieuw idee van Madeleine en Knøb. Uit de boxen schalden de stemmen van Yinda en Brodgøde. Zij leken wel het duo Summer en Streisand met hun interpretatie van Enouh is enough. Dokter Miboesa vermaakte zich opperbest met Huberte. Pierre en Edna waagden een dansje. Eind goed al goed, dacht Bart. Hij liep naar Knøbbig toe en gaf hem een aai over zijn boL. "Zo nu eerst een drankje en even de beentjes van de vloer, Jij ook, Knøb?"

© Gereons Eatery & Winery