Knøbbig en Bart en hun roadtrip.

  

Op een wat druilerige morgen keek Knøbbig uit het raam van hun huis aan de Eerste Atjehstraat. Het straatbeeld had zich de laatste jaren gewijzigd. Toen Bart en hij in deze straat kwamen wonen was het een gewone buurt, met vogels van allerlei pluimage. De nabijgelegen Javastraat het domein van Turkse en Marokkaanse slagers en groenteboeren. Maar het veranderde snel. In de buurt was het hipster gilde neergestreken. Elke week opende er wel een nieuwe koffie- annex baardbenodighedenzaak, conceptstore, tacqueria of blitse bierbar. Het ging goed met de buurt. Maar het knaagde aan Knøbbig. Ooit verhuisd vanaf de poolcirkel naar Amsterdam voor Noordpool TV om een kookschool te beginnen, vond hij de buurt nu iets te doorsnee worden. Hij vond dat hipster helemaal niet hip meer was. Bart en Knøbbig betrapten zichzelf soms dat ze baarden en knotten telden. Of  keken soms meewarig naar de volgende retro vaas, die ze voor een raam zagen staan. Rechtstreeks uit de catalogus van een groot Zweeds meubelwarenhuis, editie 1977. Of verbaasden zich over de rondscheurende vrouwen met hun bakfiets op weg van de crèche naar bikram yoga.
Tijd voor iets nieuws, had Knøbbig tegen Bart gezegd. Direct werden plannen gesmeed. Geen nieuwe kookschool, geen stadsonderzoek, maar een tijdje naar het platteland. In la France profonde. Noordpool TV vond het een goed idee. Een nieuwe serie vanuit hartje Bourgogne. Samen met Brodgøde en Madeleine Bru. Een serie programma's over terroir. Niet hip maar basic.. Knøbbig zag het helemaal zitten. Bart en hij leenden de truck van Pelle en gingen op pad. Huberte Lapopp had een leuke huurwoning in Dulphey geregeld en deze schoongemaakt en ingericht. Madeleine had de voorraadkast gevuld met wijnen van haar man en potten confit. Pelle zou op het huis in de Atjehstraat letten. Het nieuwe avontuur kon beginnen.
Knøbbig en Bart waren snel thuis in het knusse huurhuis. Een barbecue werd op de binnenplaats neergezet. zo'n stenen geval met een schoorsteentje. Bart had zijn werkkamer ingericht en WIFI geïnstalleerd zodat hij ongestoord verder kon werken met zijn klanten. Het werd een heerlijke herfst waarin vele mooie opnamen werden gemaakt voor Noordpool TV. Samen met Brodgøde streek Knøbbig neer in Lyon om daar alle ins en outs van de bouchon, de lokale bistro te ontdekken. Met Madeleine verkende hij Louhans. Bekend terrein voor haar, omdat zijn daar ooit als kippenhoedster was begonnen. Met de gravin Bledski nam hij het wel en wee van het kasteelleven op. Nu had de gravin in kwestie geen kasteel meer, maar Noordpool TV had het kasteel van Royer voor een dag al de domicilie van de gravin aangewezen. Met Raphaël Druot plukte hij de laatste witte druiven voor de wijn met de mooie naam douceur d'automne.
Bart had tijdens deze reisjes van Knøb alle tijd om nieuwe diensten te bedenken voor zijn bedrijf. want als zij in het nieuwe jaar terug zouden keren naar Amsterdam, moest het een vlammende start worden. De verandering van smaak deed de heren eten. Zij bezochten eindelijk de Facebook vriend met een B&B in Saint Gengeoux, maakten kennis met de Nederlandse dames, die met kaas op de markt van Mâcon stonden en gingen langs bij een vriendin van Bart uit Amsterdam, die al jaren met haar man beaujolais wijnen maakte.
De herfst werd winter en de spreekwoordelijke mist van de rivier vulde het dal. Het werd stil in Dulphey. De wijnen werden opgelegd. De boerenbevolking sloot hun luiken. Er was nog een enkel vuurtje op het land van de laatste takken. Het werd stil.
Op een zonnige morgen vlak voor kerstmis zei Bart vanachter zijn computer: "Ik geloof het zo langzamerhand wel hier, de mist, de oude mensen, Tournus in het dal, kan nog wel even doorgaan. Seen it all etc.. Zullen we na het bal van Hugues teruggaan naar Amsterdam? Of gaan skiën bij meneer Zimbo in Jura? Dat hebben we sinds ons vertrek van de poolcirkel niet meer gedaan. Of wil je naar de zon bij Edna of Yinda op Dulcesol?" "Beslis jij maar, Bart, we zijn tenslotte ook hier neergestreken voor mijn TV serie." Dat liet Bart zich niet twee keer zeggen. Hij schuimde internet af totdat hij een leuk huis en locatie had gevonden vlakbij Kopenhagen.
De beide heren laadden de foodtruck van Pelle in, zeiden iedereen gedag en gingen op pad. Een nieuw avontuur in Denemarken. Via de Jura, Basel bereikten ze hun eerste stopplaats Frankfurt. Het was lang geleden, dat Bart daar had gewoond en gewerkt. Ver voordat hij Knøbbig ontmoette en in het hoge Noorden ging wonen. Ze reden langs zijn oude huis, aten wat op de Römerturm, sloegen wat spullen in en reisden verder door het nu vlakke Duitse land. Richting Kiel, waar zij op de boot naar Kopenhagen zouden stappen.
De rij voor de pont was lang en het duurde even voordat de truck een plekje had in het ruim. En weg waren ze, op pad naar het hippe Kopenhagen, met zijn eten, design en in de nationale kleur zwart geklede Deense hipsters. Koffietentjes met hygge, hangplanten all over the place en natuurlijk NOMA. Want dat was één van de doelen, die Bart had gesteld op deze trip. Nieuwe dingen ontdekken, voordat ze weer terugkeerden naar de Atjehstraat.
Ze parkeerden hun auto in de garage, zoals de verhuurder had uitgelegd en gingen met de trap naar boven. Daar bevond zich het appartement, dat Bart had gehuurd. Het leek in het gehel niet op het hun huis in de Atjehstraat en het lichte speelse interieur was heel anders dan hedt Bourgondische eiken, waartussen zij de laatste maanden hadden geleefd. Het eerste wat Knøbbig en Bart wilden doen was een foto maken bij de zeemeermin. Ze sprongen op de fiets en reden naar de waterkant waar het beeldje stond, maakten een foto net als alle andere toeristen en sprongen weer op de fiets. Terug naar het appartement. Knøbbig had onderweg nog wat makreel gescoord en blauwe bessen. dat werd het avondmaal.
Bart bekeek, terwijl Knøb kookte de foto's van die middag. "Hé Knøb, moet je eens zien. Achter jou staat iemand, die er helemaal niet stond. Hoe kan dat nu...?" Knøbbig kwam uit de keuken en bekeek de foto, tussen hem en de zeemeermin stond een vage man met blonde haren. "Ach nee, het zal toch niet....", zei Knøbbig, "dat lijkt wel Torsten een oom van mij. Wat doet hij op de foto?"  "Wie is dat, die Torsten?", vroeg Bart. "Heb je even tijd, dat is een lang verhaal, ik maak nu even het eten af."
Tijdens het avondeten vertelde Knøbbig het verhaal van zijn oom Torsten meervoudig Nordisch kampioen hard en koud zwemmen. Hij was een bonk van een kerel. Rolde elke dag door de sneeuw alvorens hij de Nes fjord over zwom. In de winter lagen zijn activiteiten stil, maar zodra de zon weer boven de einder piepte en de Golfstroom een gat in het ijs sloeg, was oom Torsten weer van de partij. Hij zwom dan weer op en neer in het koude water, Het was zijn lust en zijn leven. Niet dat van tante Amalia. Elke dag als Torsten ging zwemmen stond zij doodsangsten uit. "Je weet toch, dat ik het gevaarlijk vind", riep ze hem dan achterna. Maar op het gebied van zijn hard en koud zwemmen was Torsten onverbeterlijk. "Wat een verhaal", zei Bart, "Hoe liep het af?" Na de afwas vertelde Knøbbig verder. Wat Amalia vreesde, gebeurde. Op een lente ochtend ging Torsten de deur uit voor zijn dagelijkse overtocht. Het was precies in de tijd dat de ramp op het Nesrif gebeurde, door toedoen van Oilbørings* In de paniek die tijdens deze ramp is oom Torsten verdwenen, niet als gevolg van de ramp. Daarvoor lag zijn parcours te ver weg van het Nesrif. Knøbbig ging verder: "Behalve het verdriet van Amalia waren er ook speculaties, dat Torsten degene is geweest, die destijds de noodzakelijke bom op het Nesrif plaatste om de olie voor Oilbørings boven te krijgen. Maar dat is nooit bewezen. Amalia bleef achter met de kinderen en Torsten werd nooit meer gezien." : "Je hebt mij dit verhaal nooit verteld.", antwoordde Bart,"en ook toen wij samen in Bläske woonden, heb ik er nooit over gehoord." "Ach, het is allemaal zo lang geleden, dat dit gebeurde en ik herinner me het nu pas door die foto van vandaag. Morgen weer een dag, laten we hopen dat we oom Torsten niet weer tegenkomen op een snapshot" "Nee inderdaad", zie Bart,"we zijn hier tenslotte op vakantie en voor NOMA."En hij gaf Knøbbig een aai over zijn bol.
Het diner de volgende dag tartte elke verwachting van zowel Knøbbig als Bart. Mossen, spannende wieren, rauwe garnalen met mieren en allerlei andere creaties kwamen voorbij in NOMA. "Ik ben blij dat we hier zijn geweest.", zei Knøbbig. "ik zie al een nieuwe programmareeks met Brodgøde voor me als we terug op honk zijn." "Maar nu eerst nog wat struinen door Kopenhagen. Knøb, ga je mee naar Tivoli?" DE beide mannen sprongen op hun fiets en reden naar het fameuze attractiepark  Ze gonten van lle dinge, de vrolijke mensen. Opeens slaakte Knøbbig een kreet. "Kijk Bart! daar is oom Torsten." Bij de uitgang van het park stond een grote blonde en jong uitziende man. Knøbbig versnelde zijn pas om naar hem toe te lopen, maar Torsten liep het park uit. "Laten we hem volgen.". zei Bart en ze sprongen op hun fiets. De tocht leidde naar een geel gebouw in een onbestemde straat. torsten draaide de sleutel om en ging naar binnen. Knøbbig en Bart keken op de naambordjes bij het bellenblok en zagen de naam Torsten Vallstadt staan op één van de bordjes. "Dat is hem"."Ik bel morgen meneer Zimbo in Pontarlier, om te vragen hoe we hem verder ongezien kunnen volgen.". zei Bart, "belanden we zomaar weer in iets spannends."
De volgende morgen belde Bart hun vriend in de Jura en vroeg hem waar ze verdwijn me maar kruiden konden kopen in Kopenhagen. Meneer Zimbo noemde een adres en vrolijk reden Knøbbig en Bart naar het kruidenvrouwtje. Ze kochten een voorraadje kruiden en gingen verder op pad. Naar het kasteel van de koningin. Daar aangekomen overkwam ze hetzelfde als gebeurd was bij de zeemeermin. Bart nam een foto en in plaats van een schildwacht stond torsten weer op de foto. "Ik zou bijna denken dat ik gek aan het worden ben. Misschien te lang in de Bourgogne geweest?. riep Knøbbig, "ik moet nu weten hoe het zit. Ga je mee?"
Aangekomen in de onbestemde straat parkeerden ze de fietsen in een rek en liepen naar het gele gebouw. Bart belde aan, maar er werd niet geantwoord. "Tijd om nu verdwijn me maar kruiden te nemen en op onderzoek uit te gaan!" De heren namen de kruiden in en gingen ongezien door de deur naar binnen. Ze liepen de trappen op en stonden voor de deur van het appartement van Torsten. Bart klopte aan en de deur werd geopend. Snel glipten ze ongezien naar binnen, een verbaasde Torsten achterlatend. "Rotkinderen!!!", brieste hij. Knøbbig en Bart wisten niet wat ze zagen, het huis van Torsten was ingericht als één groot sportcomplex annex laboratorium. "Nu snap ik waarom hij er zo jong uitziet.", fluisterde Knøbbig, "want hij zal toch zeker 112 jaar oud zijn."
Ongezien liepen Bart en Knøbbig terug naar hun fietsen. "Weet je wat het verstandigst is?", zei Bart, "om deze keer geen actie te ondernemen. Laat die man van 112 gewoon zijn gezondheidsdroom waarmaken en zijn eigen leven beleven. Wij veranderen er toch niets aan en in de Bläske fjord denkt iedereen dat hij al jaren geleden verdronken is. We stoppen een briefje in zijn bus en zeggen, waar we te vinden zijn in Amsterdam. Het is mooi geweest, we gaan nog een dag genieten hier in wondervol Kopenhagen en dan terug naar de Atjehstraat. Ik bel zo Pelle even...."
Knøbbig knikte gretig ja en zei: "Je hebt helemaal gelijk, het heeft geen zin om net als bij Gaeble de doos van Pandora uit de tijd van de Palunk open te trekken. Laten we snel wat smørrebroodjes gaan scoren met een biertje." "Goed idee!", zei Bart en gaf Knøb een kneep in zijn wang en samen fietsten ze verder naar de Nyhavn.

© Gereons Eatery & Winery