Het meisje en de ridderlantaarn

HET MEISJE en DE RIDDERLANTAARN

Heel ver hier vandaan, linksaf bij de Karpaten ligt het dorpje Plavei. In dit dorp draaide alles op de seizoenen. In de winter was het wit en warm binnen. De zomer beloonde de dorpsbewoners met gouden zon….

Op een mooie dag aan het einde van de witte winter werd er in het gezin van Nicu, de lantaarnmeester en zijn vrouw Elena een mooie dochter geboren. Zij noemden haar Vivea.

De trotse ouders konden hun geluk niet op en wilden deze gebeurtenis naar goed Plaveis gebruik delen met alle dorps bewoners. Iedereen kwam ook alle petemoeien voor de traditionele biscutti met perle. Zelfs de niet al meest vrolijk en aardig bekend staande oude weduwe Augusta was van de partij. De mare ging over Augusta dat zij zich te veel ophield met zaken van de burggraaf Holguin. Deze graaf werd door allen gevreesd, omdat bij uitblijven van schattingen hij hele dorpen met de grond gelijk liet maken.

Maar vandaag was het feest en de bewoners aten bisuctti, dronken wijn en waren vol geluk over de geboorte van Vivea.

Het ging schemeren, tijd voor Nicu om de plaatselijke Ridderlantaarn aan te gaan steken. Alle gasten kregen nog een bord lekkere Zoepa en vertrokken.

Nicu pakte zijn toorts en vertrok voor zijn avondrondes.

Enkele uren later werd er op de deur gebonsd. Elena deed open en zag dat er twee Zwinos voor de deur stonden. Dit waren de gevreesde wachters van de graaf Holguin. Zij  meldden dat zij van tante Augusta hadden vernomen dat er een mooie dochter was geboren met de zelfde radiante blik in haar ogen als de ridderlantaarn. Elena had moeten weten dat dit soort kinderen niet thuis mochten blijven maar aan de Holguin familie behoorden. Om de ouders te dwingen was Nicu tot nader order vastgezet in het slot. Het was al opgevallend dat deze avond de Ridderlantaarn niet brandde. Dus Vivea werd op bevel van burggraaf Holguin opgeeist en Nicu zou daarna vrij komen. Hij mocht tot nader order slechts de gewone lantaarns in het dorp aansteken. Zo geschiedde en Elena die geen keuze had pakte spullen in voor haar mooie kind. Stiekem gaf ze aan petemoei Orba, die Vivea zou verzorgen de lucifers voor de Ridderlantaarn mee. Zij hoopte dat Vivea eens weer het licht zou doen ontbranden.

En zo brak er een periode voor het dorp aan zonder licht van de Ridderlantaarn….

In de jaren erop veranderde het aanzicht van Plavei. Er werden efficiënte flats gebouwd. De boerengemeenschap werd een strak geleid bedrijf en voordat alle inwoners het beseften was Plavei een werkmachine geworden. Dit betekende dat de vader van Vivea Nicu geen lantaarnmeester meer was en evenals de andere dorpsbewoners te werk werd gesteld in het bedrijf van graaf Holguin. Jaren gingen voorbij op deze manier.

Tot op een morgen ,de 21^ste verjaardag van Vivea, er een gerucht uit het dorp Plavei het slot bereikte. Er was nieuws uit een ander dorp Vlavui, dat ook onder het bevel van graaf Holguin met zijn Zwinoleger stond  Het grote nieuws was dat de dappere boerenzoon Guillermo was terug gekeerd. Hij had allerlei ideeën over rechten van boeren geleerd in het Avondland en was direct bij zijn terugkomst in het dorp aan de slag gegaan. Zijn volgelingen werden alras talrijker, dit zeer tegen de zin van de graaf. Er was zelfs een demonstratieve Ridderlantaarn geplant op het dorpsplein. Deze brandde elke avond, maar werd natuurlijk meteen gedoofd door de Zwinos.

Vivea had in de tussenliggende jaren veel gebruik gemaakt van alle boeken en kennis die in het slot aanwezig waren. Ze sprak veel talen, was op de  hoogte van kunst en literatuur en was een knappe verschijning geworden. Tijd dus, vond graaf Hoguin om op haar 21^e verjaardag alle adellijke zonen op een bal uit te nodigen. Haar hart klopte. Na jaren van relatieve eenzaamheid zou het vanavond haar avond worden. Het slot werd versierd en petemoei Orba had kosten noch moeite gespaard om alles in de puntjes te regelen, Petemoei had het zelfs bij graaf Holguin voor elkaar geregen dat ook een aantal jongeren uit de omliggende dorpen zoals Plavei en Vlavui en uitgenodigd werden. En zo kwam het dat Guillermo ook van de partij zou zijn…..

Petemoei Orba had kosten noch moeite gespaard, de tuin van het slot en de balzaal lagen er prachtig bij, verlicht met vele gekleurde lampjes. Het verbaasde Vivea dat Holguin zich ook vaak van de andere kant kon laten zien, zeker nu hij dit bal organiseerde.

Langzaam stroomden de gasten uit alle dorpen binnen, de boerenzonen en de burgers. De muziek ging aan en er werd gedanst en geschranst.

Petemoei Orba riep tijdens het feest Vivea bij zich. Zij had wat belangrijks te bespreken. In een stil hoekje van de tuin deed Orba de volgende voorspelling:” Vivea, je bent nu 21 en zal voor de toekomst van Plavei en Vlavui moeten gaan zorgen. De dagen van Holguin zijn geteld en weldra zullen ook de Zwino soldaten zich tegen hem keren. Hiervoor moet je je aansluiten bij Guillermo. Dat zal niet makkelijk zijn, want vanavond wordt hij gevangen gezet hier in het slot.” Vivea schrok een beetje, maar petemoei Orba suste haar.” Zeg niets tegen Guillermo, hij weet dit alles en ik heb hem de steen van de onzichtbaarheid gegeven. Hiermee kan hij elke dag verdwijnen uit de cel en de Ridderlantaarns ongezien gaan aansteken. Snel zal er een revolutie volgen. Voor jou, Vivea heb ik ook een steen. Ik heb hem altijd bewaard, sinds jij uit Plavei naar het slot kwam. Ga nu dansen en vermaak je”

De avond werd nog heel lang en het feest ging door. De gasten vertrokken druppelgewijs, ook Guillermo. En zoals Orba al had voorspeld zat Guillermo de dag erna in de kelder van het slot, bewaakt door misschien wel de domste Zwino…

Vivea glimlachte, toen ze die avond het dal inkeek en de ridderlantaarns van Vlavui en Plavei zag branden……

De verdwijnsteen gaf vleugels aan Vivea en Guillermo. Elke avond gingen zij op pad, onzichtbaar, om de lampen aan te steken. De lol ervan was dat de domste Zwino bewaker van Guillermo niets in de gaten had. Petemoei Orba lachte in haar vuistje. Graaf Holguin zag met lede ogen aan dat de hele vallei elke avond verlicht werd door ridderlantaarns. Hij riep Vivea bij zich om te vragen of zij hier meer van wist. Vivea antwoordde dat er veranderingen op til waren en dat als Holguin zijn hart openstelde voor deze veranderingen de vallei een mooie tijd tegemoet zou gaan. Ze vroeg aan de graaf een gunst. Vivea wilde andere landen en mensen gaan ontdekken, reizen. Kon zij samen met Guillermo op pad? Holguin schaterde het uit. Hij ging toch niet die oproerkraaier vrijlaten!! Vivea antwoordde dat het nu toch duidelijk was dat niet Guillermo de aanstichter en aansteker was van het nieuwe licht in Plavei en Vlavui. Als zij in staat was met hem te gaan reizen zou dat voor iedereen het beste zijn. Graaf Holguin dacht er over na,en, hoe kon hij Vivea iets weigeren, regelde een mooie reis voor de twee. Nu moest alleen Vivea het nog op een akkoordje gooien met petemoei Orba, want het licht kon natuurlijk niet doven….

Vivea en  Guillermo genoten met volle teugen van Boedapest, Wenen, Rome, een weekje aan de Riviera en Parijs. Ze eindigden in Amsterdam…. Vol van indrukken van deze mooie reis ver van Plavei. Genietend van een boottocht over de grachten en zich verbazend over de vele ridderlantaarns.

Op het slot van graaf Holguin zat petemoei Orba niet stil. Elke dag gebruikte zij de verdwijnsteen om de lantaarns van Plavei en Vlavui aan te steken. Orba dacht dat er nu toch iets moest gebeuren. De lange vete tussen Nicu en Helena moest worden opgelost en de hardheid moest verdwijnen. Ze schreef een briefje aan Holguin, waarin ze hem uitnodigde voor een lekkere Plaveise soep op haar balkon en om bij te praten. Holguin accepteerde de uitnodiging en die avond zaten ze getweeën op het balkon van petemoei Orba met een lekkere kom Plaveise soep. “Weet je Holguin” zei Orba, “er zijn 25 jaren van onrust geweest. Nadat jij en de mooie Elena van elkaar gescheiden werden door jouw vader is in jou het licht gedoofd. Natuurlijk was er geen andere manier om te verbloemen dat jij de mogelijke vader van Vivea was. De enige manier voor jou om je neef Nicu te straffen was hem zijn lantaarns af te nemen en Vivea bij je in huis te nemen. Voor jou, dat begrijp ik,was de enige mogelijkheid het dal van de oude lichten te vervreemden en het op jouw gezag in te richten. Wel nu heb je dat genoeg gedaan. Je wordt ouder en ik vraag je alles weer recht te zetten. Ik stel voor dat je Nicu en Elena uitnodigt bij de terugkeer van je dochter/ Ik vermoed dat er veel aankondigingen zijn. Ten tweede gaan je de Zwinos, je harde politie inzetten voor de ontwikkeling van Plavei en Vlavui. Ik heb ze al opdracht gegeven je betonkolossen in felle kleuren te schilderen en de tussen ruimtes te beplanten… Tot zover Holguin het wordt kiezen of delen” Holguin slikte, staarde even boven zijn soep en zei: “Orba je bent geweldig, ik had dit al veel eerder moeten doen zelf, jammer dat ik zo verteerd was door afwijzing …..” Orba straalde

En zo gebeurde het dat er een frisse wind door de dorpen en het slot waaide…. Kleur, groen en frisheid. De bewoners wisten niet wat er gebeurde.

Plavei kreeg leuke gekleurde gevels en nieuwe ridderlantaarns en Vlavui werd gewit. Nog één avond te gaan voor het grote feest op het slot. Guillermo en Vivea gingen trouwen. Bij aankomst in Plavei en op het versierde slot na een lange reis wist Vivea niet wat ze zag..Zo mooi versierd alles en zelfs Nicu en Elena zaten in de tuin, alsof al die 21 jaren ervoor niet bestaan hadden. Graaf Holguin glunderde toen hij het stel aan zag komen en petemoei Orba riep al van boven af naar het stel.

De huwelijksdag brak aan. Na de inzegening van de pastoor, volgde alle  inwoners van beide dorpen het gelukkige koppel naar het slot. Er stonden vele glazen bubbelwijn en heerlijke hapjes klaar. Ook had graaf Holguin de beste wijnen van over de bergen laten komen en hing er een grote os aan het spit. Vivea was nog nooit zo blij geweest en vooral omdat alles toch weer in het dal in vredige harmonie verliep. Allen dansten de bloestika en aten hun buik rond. Graaf Holguin kondigde aan dat voortaan de Zwinos burgers zouden helpen en onder toezicht zouden staan van Guillermo. Aan Vivea werd de titel gravin van Holguin  verleend. Nicu en en Elena zouden voortaan op het slot wonen en de lantaarns weer controleren. Op deze wijze kon petemoei Orba met pensioen en ook haar verdwijnsteen in de kast. Graaf Holguin had zijn vrede gevonden.

Het huwelijksfeest duurde tot in de late uurtjes en alle gasten keerden voldaan terug naar de vallei. Vivea en haar kersverse man zaten op de muur van  het slot en keken naar Plavei waar alle lantaarns weer branden. “Eind goed al goed”, zei Guillermo en kuste de bruid.

“Ja, zei Vivea, en we zullen nog lang en gelukkig leven”

Zo eindigt dit sprookje en als je eens in de buurt van het slot van Plavei komt ga zeker kijken naar de lichtjes in het dal.

© Gereons Eatery & Winery