Pelle Grød en Knøbbig koken voor de nieuwe koning

Het was een lange donkere winter geweest dit jaar voor Pelle. Gudrun bleek na een lange zomer vol reizen en romantiek toch niet de ware. Hij miste haar en de kinderen wel. Ze hadden een mooie tijd gehad in Frankrijk. Pelle Grød had zich weer terug getrokken in zijn hut in Bläske. Hij had hout gesneden, veel buiten te wandelen viel er niet in het donker en in de sneeuw. Pelle verlangde naar nieuwe dingen. Een nieuwe lente met een nieuw avontuur. Erop uit met de auto, naar Madeleine in de Bresse of Brodgøde in Parijs. Pelle wilde gewoon weg weg!

Hij zapte van Noord 1 naar Noordpool TV. Op het tv-scherm zag hij Knøbbig kroketten verkopen in Amsterdam. Hij zag Brodgøde kokend. Hij pakte zijn telefoon den draaide een nummer.

“Hallo met Knøb’, klonk het aan de andere kant van de lijn. “Hé kerel hoe is het daar bij jou en Bart?”, zei Pelle,”Ik bel je, omdat ik genoeg heb van het saaie donkere gedoe hier. Ik wil eruit, wat gaan ontdekken. En ik dacht dat jij wel hulp kunt gebruiken in je keukentje. Mag ik een tijdje komen logeren?” “Maar natuurlijk, wat gezellig, je bent altijd welkom”, antwoordde Knøbbig, “Dan kan Bart je deze leuke stad laten zien. Ik heb er helemaal mijn draai gevonden.” “Ga ik alles regelen en ben ik er volgende week! Jippie”, zei Pelle.  

Het zou een stevige reis worden. Met de postboot naar Trondheim, dan via Noorwegen en Zweden naar Nederland. Pelle had een reis voor de boeg.

De volgende ochtend ging hij naar de plaatselijke super van Bläske voor proviand, water en spullen voor op reis. Ook wilde hij voor Knøbbig rendiervlees meenemen. Dat moest goed worden ingepakt vacuüm. Hij klopte bij Gudrun aan om afscheid te nemen.

“Hier is de sleutel van mijn huis. Er is nog voldoende te eten in de ijskast. Wil jij dat opmaken? Ik ga weg voor een tijdje, nieuwe dingen ontdekken. Logeren bij Knøbbig en wijnen proeven bij Madeleine. Ik heb er zo een zin in”, zie Pelle en hij voelde een traan over zijn wang biggelen. “Ik denk dat het heel goed voor ons en vooral voor jou is. Ik zag hoe je genoot op reis… In Frankrijk. Maak er wat van Pelle”, en Gudrun drukte een kus op zijn voorhoofd,”Ik let wel op je huis.” Pelle startte zijn 4WD en de eerste etappe was een feit. Op naar de postboot, die hem naar Trondheim zou brengen.

Pelle genoot van de reis vanuit de fjord en over de Noordzee. Aangekomen in Trondheim nam hij de snelweg E14 richting Zweden om uiteindelijk bij Malmö de beroemde Oresund brug over en tunnel door te steken. Hij was al twee dagen op pad. De zee had hem kalm gemaakt. Hij had genoten van de uitgestrekte Zweedse bossen en het uitzicht vanaf de brug. Hij bleef een dag of  twee in Kopenhagen hangen, bezocht het beeldje van de zeemeermin, het koninklijk paleis, at de sterren van de tafel bij Nordisk Mad. Hij had de juiste beslissing genomen. Weg uit het hoge Noorden. Aan de slag in Amsterdam of wie weet bij wijnboer Raphaël in de Bourgogne? De wereld lag open. Net als de lange Duitse Autobahn voor hem.

Na een week gereisd te hebben, reed Pelle eindelijk de Eerste Atjehstraat in. Hij was benieuwd naar het huis van de jongens en natuurlijk naar het kookatelier van Knøbbig. Pelle parkeerde de auto en belde aan op nummer 87 huis. De deur zwaaide open en Bart omhelsde hem en riep: “Daar ben je eindelijk. Gezellig, dat je een tijdje bij ons komt logeren. Wij hebben al zoveel meegemaakt hier in Amsterdam. En Knøbbig heeft het heel druk. Dus kan ik gezellig met je op pad struinen door de stad.” Ze laadden de auto uit en Bart was onder de indruk van het halve gevacumeerde rendier.”Wat zal Knøb daar blij mee zijn! Kom we gaan naar binnen, even wat drinken. Knøbbig is even naar de markt, want hij wilde een feestmaal voor je maken. Een lekkere lentestamppot van jonge blaadjes. Erbij Hollandse speklapjes in abrikozenjus. Je bent gewaarschuwd.” Bart wees Pelle zijn kamer. “Dit is voorlopig jouw hok, maak er wat gezelligs van.” “Dat gaat wel lukken, Bart, ben zo blij, dat ik hier ben.” De voordeur ging open en bepakt en bezakt kwam Knøbbig binnen. “Hey Pelle, wat fijn je weer te zien”, zei hij en gaf hem een dikke zoen. “We gaan er een leuke tijd van maken, net als toen in Parijs bij Madeleine en haar kookschool. Ik heb me verheugd op een nieuw hulpje in de keuken en op TV. Kom we gaan nu koken. En morgen moet je je melden bij de inburgeringscursus, hahaha. Wat dat is hoor je tijdens het eten….”

Eenmaal aan tafel vertelden Bart en Knøbbig in geuren en kleuren over hun eerste maanden in Nederland. De inburgeringsklas,waar Knøbbig zich door heen sloeg met de kruiden van meneer Zimbo, het Afrikaanse beeldje in de tuin, dat vergeten bleek te zijn door ene Edna Schuurs. Het kroketten verkopen samen met Brodgøde, het invullen van alle formulieren in runen en het Oud Noors. De terugkeer van het beeldje naar Brazzaville, terug naar het ziekenhuis van dokter Miboesa. Het waren allemaal hilarische herinneringen. Met als laatste het slotfeest de inburgeringscursus. Wat hadden ze die saaie leraar tuk gehad. “Gelukkig heb ik nog een doosje van meneer Zimbo. Je zult zien Pelle, als je morgen een pil neemt, dat je alle Nederlandse woorden kunt verstaan en gewoon Nordisch kunt blijven spreken. De naderen denken namelijk dat je gewoon Nederlands spreekt. En let op als je ping hoort opzij! Anders kom je onder een fiets.”, lachte Knøbbig.

De volgende dag stond Pelle vroeg op om Amsterdam te verkennen. Hij nam lijn 14 naar de Dam, maakte een rondje over de grachten, ging koffie drinken bij de Bijenkorf. Hij genoot van de reuring. Keek zijn ogen uit. Dit was nu precies wat hem de laatste winter had verstikt op de Pool. Een najaar en winter zonder werk, zonder avontuur. De sleur, die ontstaan was met Gudrun. Dat lag overigens niet aan haar. Toen ze na het avontuur met de Palunk elkaar hervonden hadden,  beleefden ze zowaar een summer of love. Maar Pelle werd ongedurig, hij wilde erop uit. En zo was hij dus in Amsterdam beland. Waar hij van genoot. Op de terug weg ging hij langs de markt. Vanavond zou hij voor Knøb en Bart een rendierschotel maken. Onderweg keek Pelle omhoog naar de gevels van de stad, zo talrijk. Op de markt aangekomen verwonderde Pelle zich over het aanbod. De viskramen, de kaashandelaren, groenten, allerlei exotische producten. Hij wist nu zeker dat hij in het komende jaar veel ging leren.

Bij thuiskomst aan de Atjehstraat, dook Pelle meteen het keukentje in. Hij maakte de groente schoon, de uien en pelde twee tenen knoflook. Hij smolt de boter in een pan en bakte alles kort aan. Intussen sneed hij het gerookte rendiervlees in plakjes. Hij deed de groenten en vlees in een ovenschaal en zette het even in de oven. De voordeur ging open en Bart en Knøbbig kwamen binnen. “Wat ruikt het hier heerlijk”, klonk het in koor. “Ja ik had zin om te koken voor jullie. Ik heb allerlei lekkere dingen gekocht. Dus we kunnen er weer een gezellige avond van maken.” Pelle dekte de tafel en de heren kleedden zich om. Tijdens de maaltijd zei Bart: “Heb jij zin om morgen met mij te gaan fietsen? Moet je toch leren. Dan maken we een mooie tocht door de stad, langs de grachten, door het  Flevopark naar Durgerdam of misschien eens naar de molen van Sloten, waar Rembrandt woonde, zegt men.”

“Wat een leuk idee, Bart”, zei Knøbbig, “Jammer dat ik niet mee kan. Ik ga morgen met de Ape inkopen doen in de van Galenstraat. Ik moet de komende tijd veel proefkoken voor Noordpool TV. Zoals je weet komt de kroningsdag eraan. Brodgøde en ik gaan de hele maand koninklijke dingen koken. Maar Bart is een goede gids. Geniet ervan want daarna heb ik je hulp dringend nodig.”

De volgende ochtend stapten Bart en Pelle op hun fietsen. Eerste halte was de Noordermarkt, om te kijken wat alle biologische boeren aanboden. Via Brouwersgracht en Nieuwezijds fietsten ze naar het Amsterdam Museum. Ze stalden hun fiets en liepen door de galerij met alle statige portretten.  Pelle bewonderde het reuzenbeeld van Goliath. Ze bezochten het Begijnhof en dronken een kop koffie op het Spui. “Op het Rijksmuseum moet je nog even wachten, dat wordt binnenkort geopend”, zei Bart, “Heb je zin om vanmiddag te gaan zwemmen?” “Ja maar is dat niet net iets te koud met deze temperaturen buiten?” antwoordde Pelle. “Nee, gekkie, we gaan naar het Zuiderbad, een binnenbad. Kom we fietsen langs huis om onze spullen te halen.”

Even later waren Bart en Pelle in het Zuiderbad. Ze zwommen en spartelden in het water. Plots zagen ze uit een van de houten hokjes een bekende komen. Het was meneer Zimbo. “Bonjour, ça va?”,  riepen ze beiden. “Bien, mes gars.”, antwoordde meneer Zimbo,”Ik ben op bezoek bij mijn neef hier om wat producten te brengen. Het was alweer een tijdje geleden dat ik in Amsterdam was. Geen last van Afrikaanse beelden meer gehad Bart?, hahaha.” “Nee gelukkig niet, zullen we na het zwemmen even iets gaan drinken?” “Leuk idee.”  En meneer Zimbo dook in het water.

Na het zwemmen droogden de heren zich af en kleedden zich aan. Gedrieën liepen ze naar het nieuwe hotel aan de Van Baerlestraat. Ze gingen zitten op één van de banken in de lobby. Ze bestelden wat te drinken en namen al hun avonturen door. Meneer Zimbo vertelde over Italië en de Provence. Pelle vertelde over de Nes fjord en Gudrun. Bart over zijn nieuwe project, het VOC avontuur. Het was een gezellig weerzien na al die tijd. “Sorry, meneer Zimbo, we moeten nu gaan. Morgen starten de opnamen van Knøbbig en ik weet dat het alle hens aan dek is de avond tevoren. Als je zin hebt moet je snel eens komen eten, bijvoorbeeld a.s. vrijdag. Is Brodgøde er ook.”, zei Bart.

 “Hartstikke leuk idee, aan de Atjehstraat?”, vroeg meneer Zimbo. “Nee in de kookstudio van Knøbbig aan het Marisplein, niet ver van jouw neef.  Zullen we om zeven uur daar afspreken?” “D’accord!”, lachte meneer Zimbo en liep de lobby uit.

“Kom Pelle, wij gaan eens naar de kookstudio, we moeten Knøb helpen met zijn voorbereidingen. Hij gaat rillettes royales maken. Dat wordt zaterdag verkocht, waar kan het ook anders op de Willemsparkweg.”, zie Bart en liep naar de ober om af te rekenen. Ze fietsten snel door het Vondelpark naar het Marisplein.

 Bij aankomst stond Knøbbig in de deur: “Ha daar zijn jullie eindelijk, spijbelaars!. We moeten snel aan de bak. Ganzenvlees plukken, sjalotten en knoflook hakken. Laat maar eens zien wat je kunt, Pelle. En aan de slag gingen ze. Bart steriliseerde de potjes. Pelle hakte de uitjes en fruitte deze in het ganzenvet. Knøbbig plukte de gekookte gans. “En nu het moment suprême. De geheime Nordische kruiden!”, riep hij, “Amsterdam zal niet weten wat ze proeft. Ze vulden de potjes, pasteuriseerde ze in heet water en zetten ze weg om af te koelen. “Zo nu eerst eens een biertje, hebben we wel verdiend!”, zei Bart en liep naar de ijskast. Hij opende de deur en riep: “Nee hè!!!”

“Dat wanabee dinges ligt in de ijskast, waar komt die nu weer vandaan?” , zei Bart geagiteerd, terwijl hij de biertjes op tafel zette. “Hahahaa, hij lijkt goed hè? Ik heb hem gemaakt van chocolade, om te vieren dat we nu een jaar wonen in Amsterdam. Was een verrassing.”, lachte Knøbbig, “Ik vond het een mooie eyecatcher voor in de kookstudio. Binnenkort komen alle inburgeringsmaatjes hier eten en drinken. Dus als dessert eten we wanabee djangoe. Zullen we een foto aan die mevrouw Schuurs sturen, met onder schrift in runen? Lijkt me lachen”

Pelle pakte zijn camera en maakt een foto van het chocolade beeld. “Zo die sturen we morgen op.” Ze dronken hun biertjes op en stapten op de fiets richting Atjehstraat. De heren gingen vroeg naar bed, want de volgende morgen was het een vroegertje.

De volgende ochtend ging de bel. Pelle opende de voordeur en zag tante Brodgøde staan. “Dat is lang geleden, wat zie je er goed uit!” “Pelle, wat fijn je weer te zien, zorgen de jongens een beetje goed voor je?”, zei Brodgøde. “Ik heb het heel erg naar mijn zin, ik vind Amsterdam leuk, Bart en Knøb hebben me een heel fijn voorlopig thuis gegeven. Het kan allemaal niet beter en dan vandaag mijn eerste dag op Noordpool TV.” “Dat vind ik fijn om te horen,” lachte Brodgøde, “kom en nu eerst koffie, voordat we op pad gaan.”

Uit de keuken riep Knøbbig: “Ben je er helemaal klaar voor, Brod? Het wordt vandaag een drukke dag in de kookstudio op het Marisplein. De rillettes royales zijn al klaar. En Pelle gaat rendiervlees sudderen. Na de koffie gaan we er heen. De camera ploeg is er al.”

Ze stapten in de auto naar de kookstudio. Daar aangekomen ging Brodgøde zich omkleden en opmaken, Pelle en Knøbbig trokken hun kokstenue aan. De opnamen starten. “Vanaf vandaag starten wij op Noordpool TV een nieuwe serie, koken voor de nieuwe koning…”, begon Brodgøde. “En we starten niet alleen een nieuwe serie, ook hebben we een nieuwe host, Pelle Grød, vorser, dromer en wandelaar. Hij zal Brodgøde en mij ondersteunen en tijdens zijn wandelingen door de stad de leukste koninklijke plekjes laten zien. Welkom Pelle!”, vulde Knøbbig aan. De opnamen verliepen voorspoedig en voor ze er erg in hadden was het al weer het einde van de middag. De rillettes waren goed verkocht, het rendiervlees stoofde. Pelle dekte de lange tafel. De deur van de kookstudio zwaaide open en Bart en meneer Zimbo kwamen binnen. Zij hadden een paar flessen Givry, wit en rood bij zich. Bart schonk alle glazen vol en zei: “Proost op ons weerzien en de nieuwe serie!” “Proost”, klonk het in koor.

Het was weer een gezellige avond geweest aan het Marisplein. Toen Knøbbig net de deur af wilde sluiten, stopte er een blauwe auto voor de kookstudio. Er stapte een ranke verschijning uit, met een zonnebril en sjaal. “Kunnen we misschien naar binnen om wat te bespreken?” vroeg de dame aan Knøbbig, “ik weet dat u en uw team kunnen toveren met gerechten.” “Oh dank u wel”, zei Knøbbig en bloosde. “Weet u misschien waar mijn chauffeur de auto uit zicht kan zetten? Voordat je het weet staat er weer zo een fotograaf om de hoek”, vroeg ze. “Ja zet uw auto maar in de garage aan de achterkant, ik doe de deur daar wel open.”

Knøbbig en de dame gingen naar binnen.”Ik ben hier incognito, omdat ik een avond wil organiseren voor mijn echtgenoot, de nieuwe koning. Er is onderzoek gedaan naar u en uw companen. Ik heb vernomen dat u ook voor inburgeraars leuke feestjes geeft. En dat u beelden terug laat flitsen naar Brazzaville. Wij vonden dat heel leuk. Het  idee is om mijn man te verrassen. Hij moet denken dat hij wordt uitgenodigd op een feestje van een vriend, maar in feite ben ik degene die het feestje geeft. Ik heb de gasten uit allerlei landen  uitgenodigd. Wie weet kunnen we beginnen met de spraakwaterval cocktail van meneer Zimbo. Dan kunnen alle nationaliteiten elkaar aan tafel verstaan.” Knøbbig was er beduusd van en zei: “Dank u wel mevrouw voor het vertrouwen in ons. Dat terwijl wij hier pas een jaar zitten. Ik vergeet door  u helemaal iets te drinken aan te bieden. Kan ik u een glas wijn aanbieden?”

“Nee dank u wel, ik ben op een flitsbezoek. Morgen ontvangt u van mijn secretaresse alle details, de menuwensen enzovoorts. U mag tot aan de dag zelf met niemand over deze klus spreken, ook niet met Pelle Grød, de actrice of anderen. Zij moeten gewoon denken dat het een gewoon feestje is. Ik heb zelf al contact met meneer Zimbo over het culturele gedeelte. Hij was niet voor niets in Amsterdam. Ik moet nu gaan. Ik spreek u volgende week weer. Het wordt echt een knalfuif.” En weg was de dame. Ze stapte in de blauwe auto en de chauffeur gaf gas. Knøbbig kneep hard in zijn arm. Nee, dit was geen droom. Hij schonk een glas witte wijn in. Wat een verzoek…

De volgende ochtend gingen Pelle en Knøbbig al vroeg op pad. Inkopen doen voor het spannende diner voor de nieuwe koning. Ze fietsten eerst naar de Ten Katestraat om groenten en viste halen. Bepakt en bezakt kwamen ze aan bij de kookstudio. “Als jij nu nog even taartjes gaat bestellen bij Kuyt in de Utrechtsestraat, ruim ik hier alles op.”, zei Knøbbig. “Ay, ay sir.”en Pelle zat al weer op zijn fiets. Al de drukte rond de kookstudio was één iemand niet ontgaan. Jet, de babbelzieke overbuurvrouw, die zich overal mee bemoeide, had de blauwe auto gezien en de bevallige dame. Ze stak over en ging naar binnen. “Heb je hoog bezoek gehad?”, vroeg ze aan Knøbbig. “Nee we zijn druk bezig met het voorbereiden van een partijtje voor a.s. zaterdag.”, antwoordde hij, “en ik moet nu opschieten, Jet.” “O juist”.

Maar Jet liet zich niet afschepen, ze zou de komende dagen de boel scherp in de gaten houden.

Ondertussen fietste Pelle door de stad. Hij ging even kijken bij het nieuwe Engelse warenhuis, hij stopte even voor een visje bij een kraam. Pelle genoot van Amsterdam. Hij zette zijn fiets op slot en liep patisserie Kuyt binnen. “Hoi Jenny, ik heb begrepen, dat ik bij jou taartjes kan bestellen.” “Dat kan, wat wil je hebben?”, antwoordde Jenny. “Dertig koninklijke taartjes  gevuld met oranje room en sinaasappelzest. Ik kom ze vrijdag halen.” “Komt voor de bakker, tot vrijdag. Knøbbig sloot de kookstudio af. Hij was tevreden. Hij pakte zijn telefoon en belde het nummer dat de prinses had gegeven. “Goedemorgen, alles is in orde, het menu, de inkoop, de cocktails van meneer Zimbo. U kunt morgen komen kijken.” “Ik kom liever dadelijk even, ben namelijk in de stad. Kan ik weer achterom komen?”, antwoordde de prinses. “Ja dat kan, dan wacht ik nog even op u.”

Knøbbig maakte een mok soep en ging op het bankje voor de deur zitten. Niet wetende dat ergens ogen via een spionnetje op de kookstudio waren gericht. Knøbbig ging naar binnen en opende de achterdeur. De prinses kwam binnen en bekeek alles goedkeurend. Ze was blij met de taartjes, de courgettevelouté, het rendiergebraad en de Hollandse kazen. Het zou een mooi diner worden. Plotseling ging de deur open en de prinses en Knøbbig werden verrast door een flitsende camera. “Oh nee, heb ik nu nooit rust”, verzuchtte de prinses. Knøbbig duwde de deur dicht met fotograaf en al. “Als dit in de krant komt dan is de verrassing eraf. “Ik stuur meneer Zimbo er wel op af”, zei Knøbbig.

“Allo?”, klonk het aan de andere kant van de lijn. “Hoi Zimbo, de prinses en ik zijn gefotografeerd, kun jij ons helpen?” “Ja kom er aan”, antwoordde meneer Zimbo. Even later stond meneer Zimbo voor de deur. “Drink dit woezawoeza drankje en zeg me na; woeza woeza weg zijn wij, woeza woeza, het maakt ons weer blij, woeza woeza, nu zijn we blauw, waar is die foto nou?” de prinses en Knøbbig dronken het drankje op en herhaalden de  zin.

“Jullie zijn nu de rest van de week immuun voor fotografen.” , zie meneer Zimbo en vertrok.

“Kunnen we in ieder geval met een gerust hart verder, meneer Knøbbig, tot vrijdag a.s.”, zei de prinses. Ze stapte in de blauwe auto en stoof weg. Twee ogen hielden alles nauwlettend in de gaten.

De dag van het feest waren Pelle, Bart,  Knøbbig en Brodgøde al vroeg in de weer met het dekken van de tafels, de mise en place voor de gerechten, de versieringen en de opnames. Noordpool TV had exclusief de rechten, om het diner als eerste uit te zenden. “Wie komen er nu eigenlijk?”, vroeg Brodgøde. “Ach, gewoon wat hotemetoten, die volgende week ook bij de kroning zijn en zo.” , zei Knøbbig zo casual mogelijk. “Jij laat ook niets los. Het kroonprinsenpaar zal er wel bij zijn zeker?” “Wie weet”, lachte Knøbbig. “Kom jongens, doorwerken we hebben nog veel te doen. Nog 3 uurtjes te gaan”

Aan de overkant van het Marisplein zat buurvrouw Jet met ogen op steeltjes. Ze wilde niets missen van de drukte aan de overkant. Haar kans om een dealtje met wat fotografen te sluiten. Wat Jet niet wist, was dat de prinses van meneer Zimbo wat kruiden had gekregen, waarmee ook de toekomstige koning blauw op de foto zou komen. Nee, Jet zou pas alles zien na de officiële uitzending van Noordpool TV.

Meneer Zimbo kwam binnen met twee flessen woezawoeza water. Hij deed het in een hogedruk spuit en spoot de hele voorgevel ermee. Dat zou hunne heren fotografen leren. De hel gevel zou blauw op de foto komen. Dus de gasten konden ongestoord hun feestje beleven.

Vanavond had meneer Zimbo nog een kleine verrassing, come fly with me. Hij giechelde een beetje.

Het was inmiddels 6 uur en langzaam stroomden de gasten binnen. De Argentijnse broer en dj van de prinses, de nieuwe Griekse buren, de ex buren uit Mozambique, dokter Miboesa, een belangrijke technische uitvinder en vele anderen. De prinses had alle gasten gevraagd zo gewoontjes mogelijk gekleed te gaan, want dit was geen protocollaire avond. Hieraan had iedereen gehoor gegeven. “Ik denk dat ik me heb vergist”, sprak Jet door de telefoon,’Ze zien er allemaal zo gewoon uit. Ik denk dat het niet meer doorgaat.’ “Okay maar ik kom toch kijken, om wat plaatjes te schieten”, antwoordde een stem aan de andere kant van de lijn.

Bij binnenkomst kregen alle gasten de beroemde spraakcocktail. Iedereen kon elkaar ineens. verstaan nu. Niks inburgeren, gewoon een Zimbo kruidendrankje. Overschrijdt alle grenzen.

Om 7 uur klokslag stopte aan de achterkant van de kookschool een blauwe auto. Uit de auto stapte de prinses en haar man. Ze liepen door de achterdeur naar binnen en werden begroet door alle gasten. Het feest kon beginnen, want het vorstelijk paar was binnen.

Pelle en Knøbbig vertelden de spelregels en alle gasten werden verdeeld in teams om te koken. Misschien voor sommigen wel de eerste en laatste keer.

Het werd een dolle boel. Brodgøde bracht een aantal chansons ten gehore, meneer Zimbo vertelde over het mooie Afrika. Bart vulde de glazen met heerlijke crémant. En toen alle gerechten klaar waren, gingen de prins, prinses en alle gasten aan tafel. “Jullie eten toch zeker ook mee?”, riep de prins tegen Pelle, Bart, Knøbbig, meneer Zimbo en Brodgøde.

Intussen lag het Marisplein vol met fotografen. Dat had Jet goed georganiseerd. Ze flitsten wat ze maar konden door het raam voor de gevel. Het zou ze niets opleveren.

Om 11 uur hadden allen hun buikje rond gegeten en was het tijd voor de verrassing van meneer Zimbo. “Com fly with me, come fly with me”, zong hij en strooide het gouden stof door de kookstudio.

Het dak van de kookstudio verschoof en in een grote blauwe bubbel ging het hele gezelschap de lucht in. “Kijk goed naar de lampjes van de stad, lieve mensen, dit is wat de nieuwe koning en koningin u willen aanbieden. Zo vloog de blauwe bubbel over het nieuwe Rijksmuseum, de 400 jarige grachtengordel, het 125 jarige Concertgebouw, de jarige dierentuin en het paleis. Het was sprookjesachtig.

Op de grond bleven de fotografen en journalisten bedremmeld achter. Dat was het dus. Niets te fotograferen, geen scoops. Jammer. Dan maar wachten tot de dinsdag, de dag van de kroning. Jet kon wel janken. Weg waren haar fifteen minutes of fame.

De blauwe bubbel vloog nog een tijdje over de stad en landde  uiteindelijk bij de molen van Sloten, waar het vorstelijk paar in de auto stapte. De bubbel vloog terug naar het Marisplein. Daar namen de gasten afscheid van Pelle, Knøbbig, Bart, meneer Zimbo en Brodgøde.

De vijf gingen zitten aan tafel en hoorden de voordeur. Jet stak haar hoofd naar binnen. “Waren ze er nu wel of niet bij, wij zagen alleen maar blauwe dingen” “Tja”, antwoordde Knøbbig “dat is voor jou een vraag, Jet en voor ons…? Glaasje wijn Jet?”

© Gereons Eatery & Winery