De Amsterdamse zomer van Knøbbig en Bart

Hij keek tevreden het tuintje in. De groente groeide als kool. De tomaten schoten uit de grond. En de frambozenstruiken hingen vol vruchten. Knøbbig liep de keuken in en waste zijn handen. Door het raam zag hij achter in de tuin de kopie van de wanabee djangoe staan. Knøb glimlachte. Het was een cadeau van dokter Miboesa. Als dank voor de actie van Bart en Knøbbig had hij een kopie laten maken. Dit beeld stond nu midden in het tuintje en waakte over de groentetuin. Hij voelde armen om zijn buik. "Hey dromer, wat sta je te bedenken?"
"Ik sta gewoon te genieten, te bedenken, wat we dit jaar al hebben meegemaakt. Edna Schuurs, de wanabee djangoe, jouw boek over de economie van de 17e eeuw, de TV programma's,  Pelle, die bij ons woont, het koken voor het koningshuis. Ik ben benieuwd, wat de zomer gaat brengen..." "Ja", antwoordde Bart, "er is veel gebeurd in een jaar, maar eh, what's for breakfast?" Knøbbig lachte en gaf Bart een zoen "Ay Ay Sir, breakfast is served right away!"
Ze hoorden gestommel boven zich. Te horen aan het geluid was Pelle hard bezig zijn spullen in te pakken. In Royer op het feest was de vonk overgeslagen tussen Héloise Ronsard en hem. Un coup de foudre. Doordat Pelle van meneer Zimbo vertaalkruiden had gekregen, was een stormachtige romance opgebloeid. Ondanks hun taalverschil konden de twee prima met elkaar uit de voeten. Of dat nu aan de conversatie lag of aan de liefde. Dat wisten beide heren niet.
Hij stommelde de trap af met twee grote tassen. "Zo, ik ben klaar voor de volgende reis. Op naar Parijs, om eens te kijken, hoe het daar gaat. Heb heel veel zin", riep hij."We brengen je dadelijk naar het Centraal, zodat je op tijd je Thalys haalt. Op het Gare du Nord zal Héloise dan wel op je wachten. Maar nu eerst kanen, Pelle.", zei Knøbbig.
Ze aten hun ontbijt op. De laatste keer. Pelle had uiteindelijk 9 maanden bij Bart en Knøbbig ingewoond en hard meegewerkt aan de kookschool. "Ik zal jullie missen, daar in Parijs!", zei hij. "Wij jou ook, je kamertje is altijd vrij. En ik kan op zoek naar een nieuwe kookschool assistent.", antwoordde Knøb.
Bart pakte uit de kast een klein doosje. "Alsjeblieft, dit is voor jou. Het zijn Oud Hollandse geluksklompjes. Ze zullen jou helpen je draai te vinden in Parijs. En je de weg naar huis wijzen als je er genoeg van hebt.", zei Bart en vervolgde: "zo nu genoeg symboliek voor vandaag, de trein wacht niet!"
Ze propten de bagage van Pelle achterin  de Ape. Ze stapten alledrie in en reden naar CS. Ze zwaaiden hun vriend uit. "Zo de zomer kan nu beginnen, waar heb jij zin in Knøb?", lachte Bart.
Bart begon een liedje te neuriën. "Wat ben je aan het zingen?" vroeg Knøbbig. "Ach, een jaren tachtig nummer. Het gaat zo: Hey, ga je mee naar Zandvoort aan de zee, Noordwijk is leuk en Hoek van Holland is fijn, maar niets is beter dan in Zandvoort aan de Zee te zijn... Dat brengt me op een idee, Knøb. jij bent nog nooit aan zee geweest hier. dat is heel wat anders dan zwemmen in de fjorden. Dus laten we de Ape starten en naar zee rijden!" Ze startten de Ape en reden via de N200 naar Zandvoort. Wat Knøbbig niet wist, was dat de neef van Bart een flatje had aan de boulevard. In het geniep had Bart al wat spullen daarheen laten brengen. De mannen parkeerden de Ape op het terrein. Ze werden  in de gaten gehouden door de wat oudere Zandvoorters, die hun dagen plachten te slijten op hun balkon. Met als referentie de aankomst van nieuwe badgasten. Bart en Knøbbig stapten uit de Ape en liepen het gebouw Sonnevanck in. Ze liepen naar boven, openden de deur van het appartement. "Wow, dat is een heel andere Noordzee dan vanuit de fjorden", riep Knøbbig.
"Klopt als een bus. we gaan hier samen eens een weekje doorbrengen. Weg van de kookstudio, weg van de wannebee djangoe. En..., makker jij kunt ook wel wat strandkleur gebruiken." Knøbbig genoot. Hij gin meteen op het balkon zitten, zag de garnalenvissers voorbij varen. wat een feest. Hij zag de zon in zee zakken.
De volgende ochtend stapten de heren op de fiets, op naar het strand. Wat een fijne dag. Bart zei: "Kijk uit Knøb, daar fietst de politie, we mogen eigenlijk niet over de boulevard fietsen." Ze stapten af en stapten weer op, nadat het gevaar van een bon was geweken. Aangekomen bij Havanna vergaapte Knøbbig zich aan alle Nederlandse soapies op dit strand. Hij was zelf, samen met Brodgøde ook een bekendheid, maar dit had hij nog nooit gezien. Een bekende zanger, een TV ster, ze zaten allemaal zomaar op bedden, met een koeler met wijn naast zich. Zie je zo iets voor je in de fjorden?
"Kom we gaan wat verder liggen lekker samen.", zei Bart. "Ik heb het idee dat de picknick al klaar is!"
"Klopt, maar nu eerst lekker zwemmen."
De zee was fris, maar Knøbbig en Bart genoten van het water. Ze zwommen een stukje, droogden zich af en genoten in de juli zon. "Wat heerlijk om eens een weekje weg te zijn uit de Eerste Atjehstraat. En wat heb jij het goed geregeld dat de buurvrouw de post en de moestuin doet. Dat geeft echt rust. En het appartement is heerlijk. Het uitzicht, de zee, de keuken..." "Hahaha echt iets voor jou om de keuken te noemen, waar blijft de picknick eigenlijk?", grapte Bart.
"Oh ja natuurlijk, Knøbbig opende de mand, "Ik heb rillettes van makreel gemaakt, lekkere tramezzini met kaas en sla, Griekse yoghurt met aardbei en hoemoes." Ze genoten van de picknick. Ze soesden nog wat in de zon. "Zullen we een lekker stuk gaan wandelen?", vroeg Bart. "Ja lekker!" Het was eb en beide heren liepen langs de branding, de middagzon in hun gezichten. Ze stapten stevig door.
Na een tijdje te hebben gelopen, gingen ze in de golven zitten, mijmerend zei Knøbbig: "Weet je wat nu zo fijn is aan de zee, dat brengt rust, geeft me meteen ideeën. Ik ga stoppen met de kookschool aan het Marisplein, de apotheose daar was toch het kroningsdiner, Pelle werkt niet meer bij ons. Dus tijd voor iets nieuws. Een kookschool is zo 2012. Ik wil een busje met eten!. Met lekkere hapjes en drankjes. Kan ik meteen een programma opnemen voor Noordpool TV. Ik denk dat Brodgøde dat ook wel ziet zitten."
"Dromer uit de fjorden, dat ben je. Maar het is geen gek idee.", antwoordde Bart en haalde zijn hand door het haar van Knøbbig. "Kom we gaan eens terug lopen, in de benen Knøb!" Ze liepen terug en plotseling riep Bart over het ruisen van de zee heen: "Kijk daar eens liggen, dat beeld, hoe komt dat daar nu, het is een Rapa Nui beeldje. Kom we nemen hem mee!" Bart tilde het beeld op en nam het onder zijn arm. Wat zou dat leuk staan in de flat van zijn neef.
Ze fietsten terug naar Sonnevanck, douchten en hoe kon het ook anders, Knøbbig dook de keuken in. Bart kon het niet laten zijn zonnebril op de neus van het beeld te zetten. "We noemen hem Bonobo!" En ik zal tegen mijn neef zeggen dat hij hem goed moet verzorgen, minimaal eens per week water. wat zou dat toch zijn met ons, dat beelden een rode draad in ons leven zijn. Zo zijn ze er en dan weer niet. Is het eten al klaar Knøbbig? Kunnen we genieten van de zonsondergang", lachte Bart.
Ze genoten nog de rest van de week van de zee, het eten, het strand en elkaar. Na de vakantieweek was het tijd om weer richting Amsterdam te gaan. Bart wilde aan de slag met zijn VOC reportage. Knøbbig had weer een aantal zomerse kookverhalen te draaien voor Noordpool TV.  Deze keer met Brodgøde vanuit de tuin in de Eerste Atjehstraat. En hij zou aan de slag gaan met de plannen voor het voedselkarretje
Eenmaal thuis aangekomen inspecteerde Knøbbig de moestuin. Alles was lekker gegroeid. de buurvrouw had haar gedaan. Veel tomaten, courgettebloemen, snijbiet en nog veel meer. Het zouden leuke afleveringen worden. Bart ruimde de logeerkamer op voor Brodgøde. De cameraploeg zat in de stay okay op het Borneoplein. Veel geld was er immers niet voor accommodatie. Noordpool TV was immers geen Talpa. Was dat maar waar.
Knøbbig hoorde zijn telefoon. "Allo, Allo, ik sta op Schiphol, ben over een uurtje bij jullie", klonk de stem van de blonde Brodgøde. "Gezellig, ik heb er echt zin in! Lekker weer op pad met jou door de stad en dan samen koken in de achtertuin. Wist je dat ik de kookstudio heb gesloten? Maar dat vertel ik wel als jij zo bij ons bent. ga vast wat hapjes maken. Tot zo!", antwoordde Knøbbig.
Bart dekte de tuintafel, zette een fles prosecco koud. Knøbbig maakte tzatziki met lavendelzout. Sneed wat rauwe groenten. Dat werd lekker dippen.
De voordeur bel ging en daar stond ze. Brodgøde. Ze gaf allebei de mannen een dikke zoen. "Het is fijn hier weer et zijn. De reis was voorspoedig en ik heb zoveel leuke Parijse dingetjes voor jullie", kirde ze. Ze liepen naar de tuin. Knøbbig zette haar koffer in de gang. Brodgøde had kennelijk kosten noch moeite gespaard om de heren te verwennen. Voor allebei had ze een stropdas van Lanvin, heerlijke koekjes van Ladurée, een mooie camembert, de kruiden van Madeleine Bru. "Wat lief van je, wat een verwennerij, dank je wel', zei Bart. "Graag gedaan jongens"
Ze dronken een glas prosecco en gingen aan tafel. Ze  haalden herinneringen op aan de avonturen met de wanabee djangoe, Edna Schuurs, de truc van meneer Zimbo met de Amerikaan en kille Française. "Wat hebben we toch veel meegemaakt", zei Knøbbig en zette de schaal met geroosterde keftedakia op tafel. "Morgen gaan we op pad, lekkere ingrediënten kopen. En daarna aan de slag Brod!"
De volgende morgen genoten ze van een heerlijk ontbijt. Ze stapten op de fiets en reden vanaf de Eerste Atjehstraat via de molen, waarin een brouwerij zit, langs het Scheepvaartmuseum naar de pont achter het Centraal. De heren hadden Brodgøde een uitstapje beloofd naar het Eye museum. Daar was een mooie tentoonstelling te zien over Fellini. "Ach die oude Fellini", zuchtte Brodgøde, "dat was zo een fijne man om mee te werken. Dat zalige gevoel wat je kreeg als je voor zijn camera's stond." Ze stapten op de pont en voeren naar Noord. plotseling slaakte Brodgøde een kreet. "Hoe kan dat nu, ze hebben een levensgrote Anita Ekberg op dat gebouw? Ze hadden ook mij kunnen hangen daar hahaha." Ze stapten de pont af en liepen naar het Eye gebouw. Eenmaal binnen werden de heren en Brodgøde direct herkend. Een aantal bezoekers, zeker de grijze golf bezoekers wilden meteen een handtekening van de actrice. Ze genoten van het uitzicht op het IJ en de tentoonstelling.
"Kom we fietsen verder", zie Bart. "Wisten jullie dat ik in mijn jeugd nog in Noord heb gewerkt als pottenjongen bij een schildersbedrijf? De hele zomer bracht ik verf rond naar allerlei schilderklussen in de stad. Nu komt er hier een hele nieuwe wijk." Ze reden verder. Er moesten ingrediënten worden gekocht. Knøbbig had bedacht om naar Landmarkt te gaan in Schellingwoude. Ze zouden daar lunchen en veel lekkere verse producten meenemen voor het voedselkarretje.

Via de Schellingwouderbrug bereikten ze aan het einde van de middag de Eerste Atjehstraat. "Ik duik meteen de keuken in om ketjapballetjes en Zweedse balletjes te maken", zie Knøbbig, "Wil jij de teksten vast doornemen Brodgø? "Ay Ay Sir" Er werd flink doorgewerkt, want de volgende morgen zouden ze op het Museumplein gaan filmen. Bart hielp niet mee. Hij had zin om te gaan zwemmen in het Nieuwe Diep. Het was een warme avond.
Bart klom uit het water, droogde zich af en ging zitten op zijn handdoek. Op dit soort kookavonden van Knøbbig ging hij meestal de deur uit. Anders stoorde hij toch maar in dit creatieve proces. Bart genoot van het zomer weer. "Hé hallo", sprak een vrouwenstem. Bart keek om en zag een vrouw in een hippe bikini met vlotte hoed. op haar hoofd. Het was Edna Schuurs, de beleidsmedewerkster van het Tropenmuseum. "Mag ik even bij je komen zitten? Ik heb heel wat te vertellen" Bart aarzelde even, maar stemde toe. Edna ging zitten en begon haar verhaal: "Ik weet dat je het vreemd vindt, dat ik je nu zomaar aanspreek. Zeker na mijn gedrag met de wannabee djangoe, mijn houding tegen Knøbbig. daar heb ik spijt van. Maar ik heb veel geleerd het laatste jaar. En er is voor mij veel veranderd. Ik heb destijds jullie formulieren met Oud Nordische runen laten vertalen. Jullie hadden er een duidelijke boodschap in gezet. Dat ik meer relaxed moest zijn, mezelf, me niet moest verschuilen achter een façade en meneer Zimbo moest bellen. Wat zullen jullie hebben gelachen?" "Inderdaad", zie Bart,|"Wij vonden het zo vreemd, jouw formele handelen, terwijl wij gewoon een beeldje kwamen terugbrengen. Wij hebben toen in het Noors overlegd hoe we je zouden aanpakken. Ik ben benieuwd naar het resultaat. En gelachen hebben wij inderdaad"
Edna vervolgde: "Ik heb een excuusbrief gestuurd naar het ziekenhuis van dokter Miboesa. Hij schreef terug met een recept. Een recept van kruiden uit Pontarlier, Kruidenthee van meneer Zimbo. Die zouden mij een leukere vrouw maken. Niet zo strak in mijn velletje. Ik ben die zomer meteen naar de Jura gereden. De thee heeft zijn werk gedaan. Ik zag 's avonds beelden van  mijn eigen houding. Deze veranderden allengs. Ik werd slanker, liet mijn haar groeien en vond mijn werk geen uitdaging meer. De kruidenthee van meneer Zimbo had gewerkt. Ik zegde mijn baan op en begon een kralenwinkel. Kralen gemaakt door de patiënten van het ziekenhuis in Brazzaville. Jullie moeten eens komen kijken op het Singel. Kunnen jullie meteen mijn vriendin ontmoeten. We zijn al een half jaar verliefd, bakken veel taarten en drinken veel thee. Maar er komt geen grammetje aan."
"Ik ben blij, dat het met jou is goed gekomen, Edna!", zei Bart,"Ik moet nu gaan, want anders krijg ik thuis niets meer te eten, hahaha." Hij gaf Edna een dikke zoen en liep naar zijn fiets. "Misschien zie ik je nog wel zaterdag tijdens de Canal Pride!", riep ze hem na en wuifde.
Bart fietste naar de Eerste  Atjehstraat. Hij floot en neuriede Toots Tielemans stijl. Wat een zomer was het toch. Pelle naar Parijs, Knøb gelukkig in zijn keukentje, Brodgøde erbij. Edna uit de kast. Geen inmenging door meneer Zimbo. Wat een zomer, dacht Bart. Het was pas begin augustus...

© Gereons Eatery & Winery