Madeleine Bru en de geest uit de fles.

Ze keek door het hek in de richting van het wijndomein. Zou het hier zijn? Het wijndomein van haar vriendin Madeleine Bru uit Louhans? Ze hadden elkaar jaren niet gezien. Emeraude Bailli was terug van den verre reis. Een reis die haar had naar de vele eilanden van de gordel van Smaragd, Indonesië. Java, Bali, Lombok en Flores om er maar een paar te noemen. Na  vele jaren was ze nu terug in de Mâconnais. Vast besloten om haar Indische kookavonturen met de Bourgondiërs te delen. Madeleine Bru was beroemd om haar koken. Dat had Emeraude gelezen in de Figaro. Haar kookschool in Parijs, het wijndomein in Viré en de speciale kruiden uit de Jura. Wat een spannende combinaties.
Emeraude Bailli had er zin in. Ze had niet getwijfeld om te reageren op de personeelsadvertentie van Bru et sa Bresse. Emeraude had een brief geschreven. Nu stond ze hier met haar rugzak en een buideltje met smaragd. Haar geheime ingrediënt tijdens het koken. Dat zou Madeleine versteld doen staan.
Het hek zwaaide open en de twee oude vriendinnen keken elkaar aan. "Oh Madeleine, je bent nog steeds zo mooi als in Louhans destijds!", zei Emeraude. "Jij bent ook niet veel ouder geworden.", lachte Madeleine. "Kom binnen, ik heb een kamer voor je gereserveerd bij Hugues Ronsard in het kasteel van Royer. Daar koken we tegenwoordig de maaltijden. Je zou eens moeten zien wat hij gedaan heeft met dat verwaarloosde kasteel. Maar nu eerst even lunchen en bijkletsen"
Emeraude Bailli vertelde in geuren en kleuren haar avonturen in Indonesië.  Over de markten, de tempels, de geuren. En hoe ze genoten had van alle dingen die ze had opgestoken. Ze was blij weer terug te zijn in de Mâconnais en vastbesloten te blijven deze keer. Om vele oude bekenden te verrassen met haar magische Gordel van Smaragd recepten. De geest was uit de fles.
Aangekomen op het kasteel van Royer, maakte Emeraude het zich gemakkelijk. Ze kreeg een warm welkom van Hugues en Huberte. "Maak het je comfortabel, je mag net zo lang blijven als je wilt.", zei hij. "Dank jullie wel voor alle zorgen. Eerst Madeleine, die mij een baan geeft. En nu jullie hier in Royer. Ik ben heel happy en ga zeker mijn best doen de mooiste Oosterse gerechten te maken." Ze liepen gedrieën door het kasteel, langs de kookstudio van Madeleine, door de mooie gastenkamers en bezochten de wijnkelders. Hugues had niet stilgezeten tijdens de laatste herfst. Er was geplukt, gekneusd, vergist en gebotteld. In de kelders lagen nu prachtige witte chardonnays en fonkelrode pinots op een rij. Alles onder het toeziend oog van de twee speciale wijnen. de gebottelde kwelgeesten, de koele witte Française en de greedy American als rode wijn. Emeraude bekeek de kelder en was onder de indruk van de inspanning van Hugues. "Wat zijn dit voor een flessen?, vroeg ze en wees naar de twee speciale flessen achter slot en grendel. "Oh die twee, dat zijn de eerste flessen van kasteel Royer, rood en wit, die mogen nooit worden opengemaakt. Het zijn mijn geluksflessen.", antwoordde Hugues "Allez les gars, we gaan een hapje eten.", riep Huberte Lapopp. Maar de nieuwsgierigheid van Emeraude was gewekt. Ze brandde bijna van verlangen de flessen te gaan bekijken.
Ze aten buiten in de lome nazomerzon. Binnenkort zou de pluk beginnen en het gonzen van de activiteiten op kasteel Royer. De mobiel van Hugues ging en hij nam op. "Allo Hugues?" Het was meneer Zimbo. "Heb je komende week tijd om met mij af te spreken? Ik voel namelijk geen goede vibes hier in Pontarlier. Hebben Madeleine en jij een nieuweling, iets met groen als een smaragd?",vroeg hij.  "Laten we dinsdag afspreken in Tournus, hotel Terminus. Ik boek daar een kamer voor je.", zei Hugues en hing op. "Wie was dat?', vroeg Huberte. "Ach een klant uit de Jura." en hij knipoogde, zonder dat Emeraude het zag.
Emeraude Bailli toonde zich een gretige leerlinge. Ze had het confit maken à la Madeleine snel onder de knie. Haar Balinese touch van gegrilde mango en gele rijst maakte er een spannend geheel van. Daar zouden ze van opkijken op de markt in Louhans. Wijnen van Raphaël erbij of de witte van Hugues. Deze combi kon niet meer stuk. Madeleine belde naar Pierre en Brodgøde in de vestiging Parijs. "Ik heb een hele goede leerlinge in dienst, kunnen jullie en Pelle eens komen proeven komend weekend. Dan kunnen we meteen aan de slag met de Oosterse hint in Parijs!" "Wat leuk", antwoordde Brodgøde aan de andere kant van de lijn, "Wij waren toch van plan naar St. Tropez te gaan, kunnen we meteen op Royer logeren. We zijn er komende donderdag, bise!" "Tot dan", zei Madeleine en hing op.
Op dinsdagochtend stapeten Huberte en Hugues in de auto. Ze gingen inkopen doen in Tournus. Huberte had een behoorlijke boodschappenlijst voor alle gasten, die ze verwachten op Royer. Hugues zette haar af bij de Simply en liep over de kade naar een terras voor een kop koffie. Hij ging vandaag lunchen bij Terminus met meneer Zimbo. Bij de gedachte wat er allemaal aan de hand was rilde Hugues een beetje. Wat was er mis? Vast en zeker zou meneer Zimbo er wel een draai aan geven.
In het stille kasteel vermaakte Emeraude zich opperbest. Ze dwaalde door de gangen, liep trappen op en af, speelde met eten in de keuken. Vandaag was er niemand, lekker relaxed. Emeraude liep de wijnkelder in en bekeek de flessen achter het hekje en slot. Wat was er toch zo speciaal aan die flessen? Het maakte haar heel nieuwsgierig. Ze pakte de koperen sleutel en opende het kastje. Ze tilde de chardonnay op. wat een zware fles!. Plots hoorde ze een geluid, een knal. Ze wilde de fles terugzetten, maar door een onhandige beweging viel hij op de grond. In stukken. Een blauw-grijze wolk vulde de kelder en uit die wolk kwam een witte blonde vrouw, die riep: "Finalement!" Emeraude holde de trap op. "Oh mon Dieu, een geest!"
Ondertussen zaten Huberte Lapopp, meneer Zimbo en Hugues aan hun lunch in hotel Terminus. Ze genoten van de kikkerbillen. Ze hadden elkaar veel te vertellen. Zeker na de het laatste avontuur op kasteel Royer. Het grote transformatie gebeuren. "Gelukkig zitten die plaaggeesten in hun fles", zei Huberte. "Daar ben ik niet zo zeker van", antwoordde meneer Zimbo, "ik heb het idee dat er iets niet pluis is op Royer. Ik krijg rare beelden door. Groen met chardonnay. Ik stel voor dat we poolshoogte gaan nemen."  Ze aten hun dessert van gebakken peren op en stapten in de auto.
 Aangekomen op het kasteel zagen ze Emeraude verslagen op de trap zitten. "Gelukkig jullie zijn er, wat een toestand." Emeraude vertelde dat de fles chardonnay was gevallen en over de blauwgrijze wolk met de fantoom, de kille koude Française. "Oh mon Dieu", zei Hugues. Ze vertelde verder: "Maar dat is nog niet alles, Madeleine kwam poolshoogte nemen, nadat ik haar had gebeld. Ze was hier heel snel. Toen gebeurde er iets heel vreemds. De fantoom dwarrelde om Madeleine Bru heen en ze verdwenen samen in haar auto, richting Viré."
"Oh wat een toestand, we moeten direct Raphaël bellen. Wie weet is die kille tante van plan wat ze ook wilde doen met de wijnkelders hier", antwoordde Hugues en pakte zijn mobiel. Hij belde Raphaël Druot en vertelde het hele verhaal." "Maar dat kan helemaal niet!", riep Raphaël terug door zijn mobiel, "de auto van Madeleine staat gewoon op het erf. En zij is bezig met wat voorbereidingen voor donderdag." "Oh, we komen toch naar je toe", antwoordde Hugues, "meneer Zimbo brengt een lege fles en de ploepsakruiden mee. Hij vermoedt, dat Madeleine is bevangen door de kille blonde Française En dan zijn de rapen gaar.
"Huberte en Emeraude jullie blijven hier op Royer, want vandaag komen de gasten". Heb je ook zoembawater bij je, meneer Zimbo?", vroeg Hugues. "Jazeker, daar kunnen de dames een cordon mee aanleggen, zodat er nog niet meer ongelukjes gebeuren." meneer Zimbo en Hugues vertrokken. de dames gingen aan de slag met het zoembawater. Emeraude had zoiets nog nooit gezien. Huberte leek in haar nopjes. Gelukkig was Royer nog steeds in handen van Hugues Ronsard en dat was het belangrijkste.
Raphaël stapte de keuken binnen en keek naar zijn mooie Madeleine, hij sloeg zijn armen om haar middel. Zij draaide om en keek hem aan. Met grote witgrijze ogen.
Raphaël deinsde terug en stamelde: "Ma chérie, wat is er met je gebeurd?" "Laten we zeggen dat alles gaat veranderen. Ik wil af van die Pelle, Brodgøde en Pierre. Ik ga Royer uit handen nemen van Hugues Ronsard. Emeraude wordt mijn maatje zo gauw ik haar groene stenen heb. Ik ga een imperium bouwen!", bitste Madeleine. Geschrokken van dit nieuws liep Raphaël naar buiten. Wat was er aan de hand met zijn geliefde?Was ze gek aan het worden? Had de geest van de koele blonde Française haar besmet? Wat een toestand. Hij pakte zijn mobiel en belde Huberte Lapopp. "Hallo", zei hij, "ik heb een nood situatie hier. Kun jij tegen Pelle, Brodgøde en Pierre zeggen, dat zij niet naar het kasteel gaan? Want Madeleine is dusdanig behekst dat ze allerlei snode plannen heeft. En probeer Emeraude ook weg te houden bij haar. Misschien kun je haar naar Tournus sturen om thee te gaan drinken met mijn moeder. Ik bel haar wel." "Het is echt een noodsituatie aan het worden hè? Ik ga voor alles zorgen jongen!. Meneer Zimbo en Hugues zijn al onderweg."
Huberte riep Emeraude en zei, dat ze verwacht werd op de thee bij de gravin Bledski, de moeder van Raphaël. "Mooi", antwoordde ze, "dan ga ik me optutten"
"Je ziet er ontzettend mooi uit", zei Huberte toen Emeraude naar buiten kwam. "Pak mijn Vespa maar en scheur naar Tournus." "Ik heb er zo een zin in, spannend.", antwoordde Emeraude Bailli. Gelukkig die was al vast weg, dacht Huberte. De gravin zou haar wel zoet houden. Enkele tellen later hoorde ze de 2CV van Brodgøde het terrein op rijden. Huberte liep naar de auto en begroette de inzittenden. " Oh wat fijn jullie weer te zien. ik moet snel iets vertellen.Ik ben bang, dat we hier een crisis hebben. Madeleine is behekst door de geest uit de chardonnay fles. Ze heeft allerlei snode plannen/ Meneer Zimbo en Hugues zijn naar Viré om er wat aan te doen. Ik moest aan jullie vragen vandaag elders te vertoeven, omdat het kasteel nu niet veilig is. Ondanks het boenen met het zoembawater."
Brodgøde vroeg: "Maar hoe is dat nu gekomen?" Huberte vertelde het verhaal van Emeraude Bailli. De nieuwe kokkin. En wat er in de wijnkelder was gebeurd. "Oh zij is ook bij mij in Bru et sa Bresse geweest. Ik vertrouwde het niet en heb haar niet aangenomen. Ik vond haar vreemd met die groene stenen. Waar is ze nu?" "In Tournus", antwoordde Huberte. "Komaan jongens op naar Tournus, we moeten haar tegenhouden voor ze bij de gravin Bledski aankomt." En weg waren ze. Huberte ging op het bankje voor het kasteel zitten en wachtte op de dingen die gingen komen. Comme d'antan.
De auto van Madeleine draaide het erf op van het kasteel. Huberte zag dat ze uitstapte en naar de deur van de wijnkelder aan de zijkant liep. Oh mijn hemel , dacht ze, als ze maar niet die rijke Amerikaan gaat bevrijden uit de fles. Ze hoopte dat meneer Zimbo en Hugues er snel zouden zijn. Huberte pakte een potje zoembakruiden uit haar keukenkastje. Altijd handig om voor kort de geesten in het kasteel het zwijgen op te leggen. Ze liep via de grote deur van Royer naar de wijnkelder. Ze wist zeker dat Madeleine of althans de geest haar niet had gezien. Huberte sloop de kelder trap af. De geest had niets in de gaten. Madeleine stond gebiologeerd naar de fles pinot noir te staren. Huberte pakte het potje en strooide een beetje over haar heen. "Kimba bola bala boe, doe jij je oogjes toe", riep ze. Het werd blauw en geel en groen in de kelder en Madeleine zakte als een mislukte soufflé op de grond. In een diepe roes.
Huberte hoorde mannenstemmen. Gelukkig, dacht ze, daar zijn ze. Meneer Zimbo kwam de trap af en zei: "Dat heb je goed gedaan ouwetje!. Ik ga de geest van de kille blonde Française extraheren en weer bottelen. Ga maar naar boven."
Huberte liep de trap op en meneer Zimbo begon te zingen: "Kumba la we wa la, Kimbo la we wo lo, zumba, zumbo, zombo,  geest wordt wijn en heel rein, kumba we wa, weg met het venijn. Je hebt geluk, geest, anders maakte ik azijn." Meneer Zimbo pakte een fles en liep rond Madeleine. Uit haar rustende lichaam stegen blonde en grijze dampen op. Pareltjes zweet stonden op het gezicht van meneer Zimbo terwijl hij de dampen bottelde in de fles. Je zag de transformatie naar wijn. Na een kwartier waren alle dampen verdwenen en keerde de rust terug. Hij deed en kurk op de fles en legde de geest terug in het afgesloten hok. Hij hoorde de stem van Madeleine: "Wat doe ik hier in de kelder van Royer, de gasten komen dadelijk?" "Rust maar even uit Madeleine, Huberte brengt je even verkwikkingsthee."
Even later zaten  ze aan de tafel voor het kasteel. "Ik ben blij dat je weer onder ons bent", zei Huberte, "nu nog hopen dat Brodgøde en de rest Emeraude hebben weten et onderscheppen. "Inderdaad", antwoordde meneer Zimbo, "we moeten haar  die groene stenen afhandig maken."
Bij de grote Simply aan de rand van Tournus zagen Brodgøde en Pierre haar voorbij stuiven op de Vespa. Emeraude was op weg naar de thee afspraak met de gravin Bledski. Ze zou er echter nooit aankomen, want Brodgøde had de gravin al gebeld en op het hart gedrukt niet open te doen. Bij het het statige huis aan de rivierkade wachtte Pelle op de komst van Emeraude. Doel was haar af te leiden en weer mee te nemen naar Royer. De groene stenen moesten hun transformatie ondergaan. Anders zou er nooit rust komen in het kasteel en zouden er keer op keer ongelukjes met de wijnflessen gebeuren. Emeraude was zich totaal niet bewust van haar invloed op deze gebeurtenissen. Zij parkeerde de Vespa van Huberte en liep naar het portaal . Op dat moment kwam Pelle te voorschijn en strooide wat zoembawater over Emeraude. Ze verslapte. Pelle nam haar, sterk als hij was, in de brandweergreep en zo werd Emeraude in de kofferbak gelegd van de 2CV. Een beetje dubbel geklapt, dat wel. Ach het was maar een korte rit naar Royer. Als een volleerd coureur racete Brodgøde naar het kasteel.
Aangekomen op Royer stond meneer Zimbo al klaar. Hij zou de actie uitvoeren. Emeraude Bailli werd op en stoel gezet. Ze was duizelig. De groene stenen moesten worden getransformeerd. "Waar heb je de stenen uit
Bali?", voeg meneer Zimbo. Als in trance antwoordde ze: "In mijn rugzak, meneer Zimbo, ik had ze nooit moeten meenemen." Hij haalde het kleine zakje groene stenen uit haar rugzak. Hij legde alle stenen in een kring om Emeraude heen. "Wimbo bimba bali green, womba bomba, soera green, wumbo bumba baja green, de stenen gaan heen. Bomba wumbo tot olie groen als goud, mimbo pimba als eerste persing zo koud.", zong meneer Zimbo. De stenen losten op en voor iedereen het wist dwarrelden er goud groene olieslierten door de kelder. "Vlug, vang de olie met de flessen, vang het op", riep Huberte. De olie ging in de flessen en werden gesloten.
De olie werd in een aparte nis naast de flessen wijn gelegd. Achter slot en grendel. "Zo dit kan ook geen kwaad meer", zuchtte meneer Zimbo, "ik hoop dat je er wat van hebt geleerd. Nooit exotische stenen zomaar meenemen"
"Ja ik heb mijn lesje wel geleerd.", antwoordde Emeraude en keek allen in de kelder stralend aan. "Zal ik nu voor jullie gaan koken?" Bonne idée luidde het antwoord in koor. 

© Gereons Eatery & Winery