Dulcesol revisited.

"Oh zijn jullie al op het vliegveld, lieverrrds?", zong Yinda Mc Drew in de telefoon. "Ja we zijn een half uur geleden geland en staan nu bij de bushalte richting Las Bombas", antwoordde Bart, "We hebben er alledrie zin in. Lekker even weg uit Amsterdam. We zitten deze keer niet bij Edna in Berrezales, maar in hotel Santa Cristina, vlakbij jouw huis. Kunnen we vanavond lekker gaan eten met Gaeble en jou." "Gezellig, ik verheug m er nu al op, want ik heb jullie lang niet gezien en ben frankly wel nieuwsgierig naar die dokter Klam, want ik hoorde van Miboesa zoveel goede berichten. Tot vanavond... Bye bye." Yinda hing op. De mannen stapten in bus 66 en waren in een kwartier in Las Bombas. Daar namen ze hun intrek in Santa Cristina. Ze hadden nog de hele dag de tijd. Na te hebben uitgepakt liepen ze de lange paseo op, die langs het strand lag. "Wie gaat er even mee zwemmen? ", vroeg Knøbbig. "Ik heb wel zin in een frisse duik.", antwoordde Bart en keek naar Gert. "Nee ik niet zo ik ga even een koffietje halen", was zijn antwoord. Het was Knøbbig en Bart opgevallen, dat na het laatste debakel met het vreemde schilderij Gert een beetje teruggetrokken was. hij kwam zijn kamer weinig af en zat maar achter zijn laptop in de Atjehstraat. Knøb had hem gevraagd mee te komen naar Dulcesol. De zon zou hem goed doen en hij wist zeker, dat Gert het naar zijn zin zou hebben. Want de beide heren hadden weer een stevig programma, eerst eten Met Yinda, lekker naar het strand en dan een paar dagen naar Los Berrezales naar pension Firgas van Edna en haar vriendin. Never a dull moment. Bart en Knøbbig trokken hun kleding uit en renden de golven van de Atlantische Oceaan in. Gert sloeg het hele tafereel gaande vanaf een terras en begon te piekeren.

De zwarte koffie werd voor Gert neergezet en hij nam een slok. Hij zag Knøbbig en Bart zwemmen in de zee. Wat een geluk had hij gehad met deze jongens, die door hun slimheid en contacten hem uit de klauwen van Njestevski hadden weten te redden en hem een kans gaven zoveel nieuwe kennis op te doen bij die antroposofische dokter Miboesa. Eigenlijk verdien ik ik het niet, dacht Gert. Nog maar niet te spreken over de redding van zijn Millet. En het onderdak dat zij hem gegeven hadden. Een warm nest. Gert Klam was de zoon van een succesvolle chirurg en een wat tuttige huisvrouw uit  Bilthoven. Al van jongs af aan stond vast, dat  hij net als zijn vader een hot shot cardioloog zou worden. Maar Gert wilde met mensen werken, voltooide zijn studie geneeskunde en ging op de alternatieve tour. In het begin niet zonder succes, totdat de kredietcrisis toesloeg en hij andere wegen ging bewandelen, erin geluisd door de trawanten van Njestevski. Maar dat lag nu achter hem. Gert wilde opnieuw beginnen, met natuurgeneeskunde, zijn passie. Dokter Miboesa had het meerdere malen tegen hem gezegd. Maar iets weerhield hem. De reis naar Dulcesol zou Klam het antwoord moeten geven.

"Hé sufferd.", hoorde Gert Knøbbig zeggen achter hem, "zou je niet eens iets voor ons bestellen?" Gert zag Bart en zijn man voor hem staan. Hij was zo weggezakt, dat hij helemaal niet meer had op hun had gelet. "O ja natuurlijk, ga zitten.", antwoordde Gert en riep de ober. "Ik zal maar meteen met de deur in huis vallen , Gert.", begon Bart toen de drankjes waren gearriveerd. "O jeeh.", dacht Gert. "Knøb en ik hebben het idee, dat jij de laatste tijd jezelf wat terugtrekt. Er is natuurlijk veel gebeurd, maar je hebt ook veel geleerd in Brazzaville. Wij vinden het zonde, dat je de laatste weken zo treurig bent. Dus mocht er iets zijn, waarmee we kunnen helpen moet je het zeggen.' Gert Klam slikte en antwoordde: "Ach dat komt wel goed allemaal, laten we nu eerst genieten van onze vakantie hier." Ongezien trok Knøbbig een wenkbrauw op naar Bart.

Die avond stonden de heren opgepoetst voor de deur van het jungle appartement van Yinda. Bart drukt op de bel en hoorde die galmen. Gaeble opende de deur gaf Bart en Knøbbig een dikke zoen en zei: "O jongens, wwat gezellig dat jullie er zijn, het is al weer een tijdje geleden, dat we zo gezellig door Amsterdam hebben gewandeld." Gaeble stak zijn hand uit naar Gert en stelde zich voor. "Yinda komt er zo aan, je weet, hoe ze is. Ze was wat vergeten en is even naar La Ballena om nog wat kruiden te halen. Willen jullie alvats een glaasje picón?" Gaeble schonk de glazen in met het lokale rumdrankje van Dulcesol. "Salud, laten we er een gezellige avond van maken."  Gert Klam keek zijn ogen uit in de tropische urban jungle van Yinda. Wat een mooie groene planten en wat een kleurrijk decor. Hij verheugde zich erg erop de beroemde jazzsinger te ontmoeten. Wat een leuke mensen hadden Knøbbig en Bart toch om zich heen. Een vlaag van somberheid overviel hem. De deur zwaaide open en daar was Yinda, zoals als altijd om door een ringetje te halen. Wat een charisma! "Hoi lieverds, dan ben ik dan, ik was de kruiden voor de zumbauela vergeten! Kom dan krijgen jullie een dikke pakkerd!" Yinda omhelsde Bart en Knøb en er was geen ontkomen aan haar dikke kussen. "Jij bent zeker Gert, ik heb veel gehoord over je goede daden bij mijn pleegvader Miboesa. We zouden iemand als jij hier op het eiland kunnen gebruiken." Yinda omhelsde de knappe Gert.

Intussen was Gaeble de keuken in gegaan en kwam terug met wat hors d'óeuvres van het eiland, geroosterde banaan met garnalen, dadels met speck en heerlijke groente met korianderdipsaus. Door de tijd heen had Gaeble zich, mede door Noordpool TV en een cursus bij Bru et sa Bresse, ontwikkeld tot fijne kok. Yinda genoot ervan. De avond kabbelde voort en het eten en de wijnen van Dulcesol waren weer heerlijk. Yinda trakteerde de mannen nog op wat songs achter haar vleugel en de avond kon gewoon niet meer stuk. Gerts gezicht klaarde zienderogen op, zag Bart. Ze namen afscheid en wandelden via de boulevard terug naar hotel Santa Cristina. "Zullen we nog een afzakkertje doen bij Lola Bruma?", riep Bart tegen de andere twee. "Ja gezellig doen we.", antwoordde Knøbbig. Gert zei, dat hij liever ging slapen en liep naar zijn kamer. Bij binnenkomst zag hij dat de hele kamer overhoop was gehaald. Hij belde direct Bart. "Bart, help mijn kamer is overhoop gehaald, waar is dat Lola Bruma?" Bart antwoordde: "Ga het hotel uit en loop richting de markt, houd goed in de gaten of je wordt gevolgd. Knøbbig en ik staan bij de hoofdingang" Gert Klam trok zijn jack aan en liep via de calle Lanzarote naar de markt.

Bart schrok een beetje van het bleke gezicht van Gert. Hij was echt aangedaan."Oh joh, wat jammer, dat je zelfs op dit afgelegen eiland wordt achterna gezeten om je praktijk en schilderij. Ik loop zo met Knøb en jou naar Santa Christina en wij gaan dan op jouw kamer slapen en jij op de onze", zei Bart, "het is nu te laat om nog naar Los Berrezales te gaan. Morgen regelen we alles."De drie liepen terug naar het hotel en ruilden van kamer. Jammer toch, dat hun vakantie weer een wending kreeg.

De volgende ochtend pakten ze snel in en checkten uit. Edna Schuurs zat jammer genoeg vol, maar had een huisje voor de mannen weten te regelen in Puerto de la Lluvia aan het einde van de Berrezalesvalei. Ze waren daar voorlopig veilig voor de types, die op zoek waren naar Gert. Puerto de la Lluvia is een heel mooi oud vissersdorpje met een lieflijk strandje, mooie hotels en een befaamd nachtleven. Daar zouden ze het wel een week of wat uithouden. Ze stapten in de auto en reden naar pension Firgas. "Ik vind het zo gezellig, dat jullie hier weer eens zijn. Jullie gaan logeren in het vakantiehuis van Doña Ortiz. Die weet dit soort lieden wel buiten de deur te houden. Daar weten we alles van! Hahaha. (1) en we kunnen met ons vijven de gay scene van Lluvias gaan verkennen." "Gay scene? ", vroeg Gert. "Ja natuurlijk, fun, Dulcesol is one happy island.... hahaha.", lachte Edna en gaf gas. Aangekomen in Los Berrezales werden ze hartelijk verwelkomd door de vriendin van Edna en brachten ze een heerlijke middag door in de zon aan het zwembad van pension Firgas.

Van de kammen van de barranco sloeg een man met Panamahoed het tafereel gaande. Daar zaten ze dus! Hij zou zijn baas bellen op zijn jacht. Njestevski was na het debacle met het Millet schilderij een tijd op zee gebleven en had zijn rare gorilla's opdracht gegeven, om waar dan ook Klam te volgen. De oligarch was onderweg vanuit Funchal naar Las Bombas met zijn jacht. De vent met de panamahoed besloot, dat hij genoeg gezien had en vertrok in zijn oude SEAT richting de haven van de hoofdstad van Dulcesol. Knøbbig, Bart en Gert kleedden zich om en werden door de chauffeur van Doña Ortiz naar Puerto de la Lluvia gereden. Edna had er goed over nagedacht... haar plan. Ze had aan Bart al de korte contouren uitgelegd van wat ze zouden gaan doen met wat hulp van de mannen van Doña Ortiz. Die man met die panamahoed en gele SEAT was iets teveel in buurt van pension Firgas geweest.

De Seabreeze Venture had inmiddels aangelegd in de haven van Las Bombas. Doña Ortiz had aan de lokale politie laten weten, dat er op het schip iets niet pluis was en er mogelijk giftige of besmettelijke stoffen aan boord waren. De ingeschakelde politiemannen zagen, dat de man met de panamahoed aan boord was gegaan. Dit was het sein voor hen, om het schip aan de ketting te leggen en aan Njestevski te melden dat alle opvarenden tot nader order aan boord zouden moeten blijven en dat er ook een uitvaarverbod ging gelden. In allerijl werd de omgeving rond het schip van de oligarch afgegrendeld. Het eerste plan van Edna was gelukt. Gert was even  buiten gevaar. Njestevski was des duivels, om deze maatregel, maar kon even niets doen. Want door de ontvoering van  Diana Dubaie en het schilderij van Klam was zijn reputatie al tanende. Kosten wat het kost moest hij voorkomen, dat hij niet opnieuw in het nieuws kwam en telefoneerde direct met de types, die hij had ingezet om de kamer van Gert te doorzoeken. Wat Njestevski niet wist, was dat de Dulcesolaanse veiligheidsdienst meeluisterde, net als Bart en Gert, die in de valstrik waren betrokken. De volgende stap van Edna was namelijk Njestevski een weekje te laten zweten en er met behulp van de nieuwe kruiden van meneer Zimbo een spannende tijd van te maken, opdat het jacht zou vertrekken en Njestevski voortaan wel zou laten zulke fratsen uit te halen. Tijdens het eten in Puerto de la Lluvia bespraken het viertal de komende dagen. Gert, Bart en Knøbbig zouden onzichtbaarheidskruiden innemen en het schip op gaan om Njestevski een poepje te laten ruiken.

De volgende ochtend namen de drie mannen weer hun intrek in de hotelkamer van Gert in Las Bombas. Het jacht van Njestevski lag vrijwel om de hoek. Ze namen de onzichtbaarheidskruiden in en liepen naar de Puerto de Luna, zoals de haven van deze stad heet. Dat was nog wel een dingetje, want omstanders keken in de straten vreemd op als ze de mannen hoorden praten, maar niet zagen. Bij de Seabreeze Venture aangekomen klommen ze aan boord en gingen aan de slag. het idee, was om een dag lang allerlei vreemde dingen te laten gebeuren aan boord. Te beginnen tijdens het ontbijt. Ongezien zouden ze voor alle gasten telkens borden en kopjes weghalen en weer verplaatsen. Bart, Knøbbig en Gert hadden er lol in, maar moesten geruisloos handelen. Soms klonk er een onderdrukte grinnik van één van de mannen, maar door het geroezemoes in de ontbijtzaal van het jacht deerde dat niet. Er ontstond al wat consternatie, toen Bart het bord van een besnorde Rus afpakte en het in de  schoot van een dame aan tafel deponeerde. Zonde van haar nieuwe tailleur, die ze net nog voor de ophok had gescoord bij de Dulcesolaanse ontwerper Nestoro Loewe. Boos verliet ze de ontbijttafel. Een andere gast van Njestevski kreeg een scheut Crystal op zijn net gecoiffeerde toupet, Er vlogen sinaasappels door de tent. Dit was dan nog maar het begin. Njestevski zag het met lede ogen aan. Waar had hij dit aan verdiend? Eerst in quarantaine door de autoriteiten van Dulcesol en nu deze rare chaos. Hij riep het personeel bij elkaar en vertelde dat ze de hele dag waakzaam moesten blijven, want anders zou er weleens een revolte op het schip uit kunnen breken.

Bart, Knøbbig en Gert moesten even op adem komen en wandelden terug naar hotel Santa Cristina. Daar belde Bart met Edna, dat deel één van de dag, het ontbijt geslaagd was te noemen. Nu aan de slag met het verstieren van de poolparty, die tijdens de lunch op het schip werd gehouden. Want Njestevski en zijn gasten mochten dan wel niet aan wal. Gefeest zou er worden. Vlak voor de lunch klommen de boys weer aan boord. Het toeval wilde dat net de man met de panamahoed, dat ook deed. Tijd voor een bijzondere behandeling. Bart en Knøb pakten hem beet en jonasten hem in één beweging de whirlpool in. Vlak naast gravin de Palaisse, die een kreet slaakte van de schrik. "Wat doe jij nu idioot?", brieste Njestevski vanaf zijn lounge bed. Wat men niet wist op het schip, was dat alle acties werden gefilmd met een onzichtbare bodycam en op alle sociale media werden uitgezonden.

De lunchtafels veranderden in een bende en de hele party mondde uit in scheldkanonades en hier en daar deelden sommige dames zelfs een oorveeg uit aan de mannelijke gasten. "Het is wel mooi geweest voor vandaag.", fluisterde Bart,"Morgen gaan we weer wat anders bedenken..."

De volgende avond spoedden Bart en Gert zich voor een laatste maal naar het schip van Njestevski. Nu niet incognito, maar voor een gesprek met de Rus. Geen makkelijk gesprek. In overleg met de autoriteiten was besloten, dat het schip kon vertrekken uit de haven van Las Bombas, maar door de puinhoop van de middag ervoor en zijn boze opvarenden zou dat niet makkelijk worden. Njestevski had gebeld met de gouverneur  van Dulcesol over wat er allemaal gebeurd was tijdens zijn feestje.Hij nam het hoog op, de verplichte quarantaine en de gebeurtenissen daarna. De Seabreeze Venture was een en al rommel. De gouverneur was niet onder de indruk en had aan de magnaat geantwoord, dat hij zijn eigen zaken maar moest regelen en weg moest wezen. 

De twee mannen geëscorteerd door de Dulcesolaanse militairen klommen aan boord en verzochten om een gesprek met Njestevski. Alle andere gasten dienden op hun kooi te blijven. Bart en Gert liepen de protserige werkkamer binnen. Daar zat hij dan, met zijn handen in het haar. "Oh jullie zijn het weer", brieste Njestevski, "in Amsterdam waren jullie al een ramp en nu weer!" "Houd je mond Njestevski, want er is een internationaal opsporingsbevel in de maak, tenzij....", antwoordde Bart gedecideerd, "je samen met Gert Klam nu voor de Dulcesolaanse TV een persconferentie houd, waarin je plechtig beloofd je leven te beteren." "Zijn jullie nu helemaal gek geworden, ik maak zelf wel uit wat ik doe", bulderde de miljardair, "ik heb geld genoeg om overal ter wereld mensen te manipuleren en opdrachten te geven." Na deze opmerking wilde hij op Gert afstormen, het teken voor Bart om uit zijn broekzak het njedenje poeder te pakken en over Njestevski heen te strooien. De toch al gezette man veranderde direct in een avatar van 10 cm groot. Gert tilde hem op en zette hem in het speciale kooitje, dat ze hadden meegenomen. "Zo nu piep je wel anders, je bent nu net een muis in de val!", zei Gert, "je hebt de keuze of een persconferentie houden of we laten je in dit formaat los in de haven van Las Bombas, waar veel katten zijn. Wij hebben de tijd, dus denk goed na!" Intussen filmde Bart alles wat Gert had gezegd en stuurde dat door naar de autoriteiten. Njestevski spartelde ondertussen in het kooitje. "Laat me eruit en maak me weer normaal, ik smeek jullie! ik zal plechtig een statement maken vanavond." Bart pakte de avatar uit de kooi en zette hem terug op zijn bureau stoel. Inmiddels was de cameraploeg van de Dulcesolaanse TV geaariveerd.  Door een nieuwe snuif njedenje poeder veranderde de magnaat naar zijn gezette postuur. De persconferentie startte en het werd wereldwijd een TV avond, die iedereen zich nog lang zou heugen. Bart gaf Gert een high 5 en zei: "Daar zijn we mooi vanaf, nu hopperdepop naar Puerto de la Lluvia, om vanavond eens flink de hort op te gaan!" Vanuit daar zagen ze laat op de avond de Seabreeze Venture uitvaren.

© Gereons Eatery & Winery